Het vuurtje brandt weer!
Doodmoe, borrelend en voldaan fiets ik op deze herfstmiddag naar huis.
Het is de eerste werkdag die ik weer helemaal en volledig op kantoor heb doorgebracht na een lange periode van vallen en weer opkrabbelen.
Lang ja, ruim 10 maanden om precies te zijn.
Op 3 december 2012 ben ik bijna letterlijk omgevallen. Een burn-out, zoals dat zo mooi genoemd wordt. Burn-out, het vuurtje opgebrand, uit...
Nog steeds worstel ik met die term. Ik, opgebrand? Nee, dat is iets voor anderen, niet voor mij. Maar de realiteit bewees anders. Een lange periode van oneindig moe zijn, niets kunnen, niets willen, alleen maar heel veel hangen op de bank, emmers tranen, vechten vooral met en tegen jezelf.
Rust nemen en vooral doen wat je leuk vind, was het advies.
Ja, hoezo leuke dingen? Wat voor leuke dingen? Een energie van nul-komma-nul, en opgevoed met het idee dat als je niet kunt werken dat je dan ook geen leuke dingen kan (mag) doen! ziek is ziek, toch? Je verstoppen achter een schap bij de supermarkt als je een collega ziet. Je wilt niet gezien worden, je bent toch ziek?
In je hoofd is het een grote chaos, en je lijf laat je ook in de steek.
Gelukkig was er mijn grote Schat, die mij steeds weer troostte en wanneer nodig naar bed dirigeerde, om bij te tanken, steeds maar weer bij te tanken.
En gelukkig was er op mijn werk alleen maar warmte en begrip, niets geen druk, niets geen pushen, geen vragen wanneer ik weer dacht te beginnen, alleen maar zorg en begrip.
Na drie maanden bankhangen weer heel voorzichtig begonnen, met een uurtje per dag.
Wat was dat moeilijk, wat voelde ik me een klungel, een watje.
Maar stapje voor stapje, meter voor meter kwam ik terug, af en toe even weer een terugval, maar dan weer opkrabbelen.
En vandaag de eerste voor mij volle werkdag, wat een voldaan gevoel geeft dat!
Geen kou of regen kon mij deren op de fiets naar huis! Ik kan wel jubelen en zingen!
En ja, ik weet inmiddels door ervaring wijs geworden dat het morgen wel weer anders kan zijn, maar deze dag pakt niemand mij meer af!
Burned-out, maar het vuurtje brandt weer, en ik koester mij in de gloed.
Maandag 14-10-2013
Doodmoe, borrelend en voldaan fiets ik op deze herfstmiddag naar huis.
Het is de eerste werkdag die ik weer helemaal en volledig op kantoor heb doorgebracht na een lange periode van vallen en weer opkrabbelen.
Lang ja, ruim 10 maanden om precies te zijn.
Op 3 december 2012 ben ik bijna letterlijk omgevallen. Een burn-out, zoals dat zo mooi genoemd wordt. Burn-out, het vuurtje opgebrand, uit...
Nog steeds worstel ik met die term. Ik, opgebrand? Nee, dat is iets voor anderen, niet voor mij. Maar de realiteit bewees anders. Een lange periode van oneindig moe zijn, niets kunnen, niets willen, alleen maar heel veel hangen op de bank, emmers tranen, vechten vooral met en tegen jezelf.
Rust nemen en vooral doen wat je leuk vind, was het advies.
Ja, hoezo leuke dingen? Wat voor leuke dingen? Een energie van nul-komma-nul, en opgevoed met het idee dat als je niet kunt werken dat je dan ook geen leuke dingen kan (mag) doen! ziek is ziek, toch? Je verstoppen achter een schap bij de supermarkt als je een collega ziet. Je wilt niet gezien worden, je bent toch ziek?
In je hoofd is het een grote chaos, en je lijf laat je ook in de steek.
Gelukkig was er mijn grote Schat, die mij steeds weer troostte en wanneer nodig naar bed dirigeerde, om bij te tanken, steeds maar weer bij te tanken.
En gelukkig was er op mijn werk alleen maar warmte en begrip, niets geen druk, niets geen pushen, geen vragen wanneer ik weer dacht te beginnen, alleen maar zorg en begrip.
Na drie maanden bankhangen weer heel voorzichtig begonnen, met een uurtje per dag.
Wat was dat moeilijk, wat voelde ik me een klungel, een watje.
Maar stapje voor stapje, meter voor meter kwam ik terug, af en toe even weer een terugval, maar dan weer opkrabbelen.
En vandaag de eerste voor mij volle werkdag, wat een voldaan gevoel geeft dat!
Geen kou of regen kon mij deren op de fiets naar huis! Ik kan wel jubelen en zingen!
En ja, ik weet inmiddels door ervaring wijs geworden dat het morgen wel weer anders kan zijn, maar deze dag pakt niemand mij meer af!
Burned-out, maar het vuurtje brandt weer, en ik koester mij in de gloed.
Maandag 14-10-2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten