Oh Jeetjes.....

Om deze column te begrijpen moet je weten wat een Oh Jeetje is. 

Een Oh Jeetje stamt uit mijn jeugd, de term in in elk geval..

Mijn vader noemde dat zo wanneer hij een borrelglaasje, zo'n tonnetje, afvulde met een borrel, meestal jenever, tot aan de rand. Zodanig dat je het glaasje niet kon oppakken zonder te morsen. Je kon het glas niet naar je mond brengen maar moest je lippen behoedzaam naar het glas brengen. De kunst was om het eerste nipje zodanig te nemen dat er geen jenever verloren ging. Dat noemde en noemt mijn vader nog steeds een "Oh Jeetje".

Sinds de start van dit blog zit mijn hoofd vol met Oh Jeetjes, glaasjes tot aan de rand toe gevuld.

Wat zal ik schrijven, waarover en hoeveel? Hoe vaak?

Zal ik schrijven over hoe het voelde om filmpjes terug te zien van mijn kinderen van jaren geleden?

Zal ik schrijven over mijn werk en de onwijs mooie mensen die ik daarin ontmoet?

Zal ik schrijven over wat ik voel wanneer ik lees over de nieuwe wet over de jeugdzorg, met alle onzekerheden daar rondom? 

Het lijkt wel alsof er een niet te stoppen bron is aangeboord, ik droom ervan. 

Allemaal Oh Jeetjes, glaasjes tot aan de rand toe gevuld....

Ik pluk er eentje uit.

Deze week  heeft mijn Lief de laptop opgeschoond. We hadden al vaker pijnlijk ervaren hoe erg het is wanneer de harde schijf crashte, het verlies van zoveel mooie foto's, herinneringen die weliswaar in je hart gegrift staan, maar waarvan je zo graag ook die mooie beelden af en toe even wil terugzien.

Mijn Lief ordende en herordende...

Ik ging terug in de tijd.

Zag en herbeleefde het verhaal van mijn zoon, mijn zoon met PDD-NOS, nu ASS genoemd.

In groep 6 van SO de Boemerang in Apeldoorn ging hij op Hapskamp.

Hapskamp is teruggaan naar de prehistorie, geen water, geen electriciteit, geen telefoon, alleen oer.

Gekleed in een jutezak het bos in, voor drie dagen.

Mijn zoon, zo levend volgend structuur, hoe zou hij dat ervaren?

Ik heb er een prachtig verslag van, gefilmd, uit zijn mond, ruim 6 jaar geleden.

Mijn zoon die zelden of nooit iets vertelt, vertelde in een stroom van woorden wat hij beleefd had, in een niet te stoppen woordenvloed.. En dat heb ik vastgelegd, op video, onuitwisbaar in mijn hart, en zo ontzettend mooi terug te zien op film.

Ik kijk, en voel wat ik toen voelde, voel de ontroering, de blijdschap van toen.

En vanavond, kijkend naar een film op tv, mijn inmiddels zestienjarige zoon dicht tegen mij aangeklemd, voor heel even, schieten die beelden door mijn hoofd, en ik koester het moment, in het volle besef dat ik die pareltjes moet koesteren, moet koesteren om overeind te blijven, want oh wat is het vaak moeilijk, dat gebrek aan wederkerigheid.

En dat was nog maar 1 Oh Jeetje, een van de vele in mijn hoofd.....