Gistermiddag ging ik even langs mijn ouders voor een kop thee. In eerste instantie was ik langsgefietst maar zag de auto niet staan. Volledig automatisch ging ik er vanuit dat ze dus samen weg waren. Mijn ouders zijn namelijk onafscheidelijk, al zolang ik mij herinner. Dat is nog verder versterkt sinds mijn moeder via een beginnend pad van vergeetachtigheid inmiddels op de weg van dementie is aangekomen. Mijn vader omringt mijn moeder met liefdevolle zorgen en regelt alles. Ze genieten van elkaar en zijn pas nog samen een week naar Kreta geweest, van de ene op de andere dag geboekt, en diezelfde nacht al op het vliegtuig. 84 en 85 jaar zijn ze, en volgende maand hopen ze bij leven en welzijn hun 55-jarig huwelijksfeest te vieren.
Op de terugweg van de supermarkt even gebeld om te horen of ze er inmiddels waren. Mijn moeder nam op, vragend, en nee, papa was niet thuis. "Oké, dan kom ik even langs, doe de voordeur maar vast open, ik ben er zo", zei ik.
Toen ik even later aankwam kwam mijn moeder met de telefoon nog op spreekstand naar buiten, blij en lachend. Weer vertelde ze dat papa er niet was, hij was -zei ze aarzelend- waarschijnlijk naar een vergadering. Ik voelde direct dat ze niet wist waar mijn vader was. Eenmaal binnen keutelde ze genoeglijk door de kamer. In de keuken stonden de aardappeltjes en de bloemkool al netjes onder water in de pan. Vlees? Dat wist ze niet, dat wist papa wel. Ze vroeg wat ik wilde drinken en nam zelf cola, in een theeglas weliswaar, want tegenwoordig schenkt ze alles in een theeglas. Ze ging zitten in de bank, haar handen in haar schoot, haar blik ver weg....
Geschokt besefte ik hoe verloren ze was, hoe klein zonder mijn altijd aanwezige zorgzame vader naast zich. Ze was niet verdrietig, ze hoopte dat hij een fijne middag had, hij was ergens naartoe... "En, hoe is het nu met jou? En met de kinderen?" De vragen die ze al 100 jaar stelt, veilig en bekend, en altijd oprecht.
Er vielen stiltes, stiltes die ik op dat moment even niet wist op te vullen, geraakt als ik was door hetgeen ik zag.
Mijn vader kwam eraan, mijn moeder had het niet direct in de gaten maar toen ik haar erop attendeerde veerde ze overeind vanuit de bank de hal in. Ze vloog mijn vader om zijn nek, al knuffelend en roepend: "oh, daar ben je weer, daar ben je weer, ik ben zo blij dat je er weer bent"! Mijn vader was er even door van slag, hij had zich ook een beetje zorgen gemaakt. Hij had op de eettafel netjes het bericht gelegd waarop stond waar hij was. Mama wist het niet meer, en ik had het niet gezien.
Hij vertelde dat hij een leuke middag had gehad en dat mijn moeder het misschien ook wel leuk zou hebben gevonden. Een lezing door Jan Terlouw bij de ouderensoos van de kerk.
"Ach, dat is toch niets voor mij,maar ik ben blij dat jij het leuk hebt gehad", zei ze terwijl ze dicht tegen hem aankroop.
Als torteltjes zaten ze op de bank, hand in hand,
zoals ik al op honderden foto's in beeld heb,
en in nog meer beelden in mijn hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten