Over loslaten...

Na de golven van emotie tijdens en na de vermissing van mijn zoon daalt de rust langzaam weer neer. Langzaam, stapje voor stapje krijgen wij, die van hem houden, het voor elkaar om het dagelijkse leven weer op te pakken. En hoe zielsblij we ook zijn dat hij terug is, ongedeerd en ongeschonden, er zijn wel wat wonden geslagen die nog moeten helen....

Wat heeft hem tot zijn actie gebracht?

Voor mensen die zelf niet met autisme te maken hebben is het wellicht onbegrijpelijk en verbijsterend.

Voor mensen die wel met autisme te maken hebben, ouder zijn van een kind met autisme, is het beter te begrijpen, beter te plaatsen, maar daarmee nog steeds moeilijk.

Om mijn zoon niet te beschadigen door onbegrip hebben we besloten niet alle details naar buiten te brengen. Onbekend maakt onbemind, en dat willen we hem besparen...

Toch wil ik er wel iets over publiceren omdat het een waarschuwing kan zijn voor andere ouders en hen die in hun leven of werk te maken hebben met autisme.

Want oh wat heb ik mij vergist....., wat hebben wij ons allemaal vergist....

Een aantal weken geleden hebben wij Teun gezegd dat wanneer hij niet serieuzer met zijn school aan het werk zou gaan (examenjaar HAVO), wij zijn Nintendo DS zouden afnemen tot het einde van het schooljaar. Hij mag thuis 1 uur per dag gamen, dat kan zijn op de WII of op zijn Nintendo.

We weten dat hij in zijn hoofd veel meer gamed dan dat ene uur per dag.

Ruim voordat hij daadwerkelijk gaat spelen bedenkt hij al strategieën in zijn hoofd, en na afloop van het spel evalueert hij verder in zijn hoofd. Eigenlijk is het altijd in zijn hoofd..

Maar de feitelijke betekenis van het spel voor hem hebben wij onderschat, en flink ook.

De resultaten na de eerste toetsweken waren niet bijster goed. In afwachting van de eerste bespreking daarvan op school hadden we zijn Nintendo nog niet ingenomen, maar in zijn hoofd was hij daar zelf al wel mee bezig. Hij heeft er niet over gesproken, het niet genoemd.

Toch heeft hij welbewust gepland om te vluchten, op reis te gaan, bestemming Londen....

Londen? Ja, mijn zoon waarvan ik dacht dat ik hem beschermen moet tegen de grote boze buitenwereld, die met een trajectkaart reist omdat zover fietsen alleen, voor mij niet voelde als verantwoord, heeft zijn hele reis keurig gepland.

Hij is gekomen tot Brussel, waar hij de aansluiting naar Londen miste.

Hij heeft daarom besloten de nacht door te brengen in een hotel, op loopafstand van het station.

Niet vooraf gepland, wel gedaan, keurig ingecheckt ook en nee, geen vragen daar....

De volgende ochtend realiseerde hij zich dat hij waarschijnlijk niet door de paspoortcontrole zou komen, hij wist niet of een ID-kaart kon, en er stond politie. 

Op dat moment besefte hij dat hij niet naar Londen kon, de ticket had hij al gekocht.

Een paar minuten later kwam bij hem de gedachte op dat hij thuis toch eigenlijk ook wel miste en hij besloot terug te keren op dezelfde manier als hij gekomen was.

In Utrecht is hij nog even ondergedoken in een bioscoop, omdat hij veel politie zag en vermoedde dat hij wel gezocht werd, en hij wilde zelf naar huis.

Toen hij 's avonds laat weer in Apeldoorn arriveerde had hij geen muntgeld om een treinkaartje naar Twello te kopen (zijn pinpas had hij 's morgens na het pinnen direct weggegooid) en dus besloot hij te gaan lopen...

Een mevrouw herkende hem door het verspreide signalement en waarschuwde de politie, die hem vlak voor Twello oppikte. 

En toen was hij ineens thuis.....

Tranen, heel veel tranen en blijdschap, intense opluchting...., enorme ontlading...

En daarna ook de verbijstering, woede ook, het niet kunnen bevatten....

Niet alleen dat hij gegaan was, maar ook hoe hij het gedaan had, en vooral dat hij ons en zovelen om hem heen zo in angst heeft laten zitten.

En hij? Hij besefte het niet, beseft het nu nog niet, kan het ook niet beseffen...., door zijn autisme.

Het is nu een week later sinds zijn terugkeer.

Teuns dagen zijn weer zoals daarvoor, zoals hij het zelf zegt: alles is weer gewoon.

Voor hem is er niets veranderd.

Alles gaat weer volgens de vertrouwde rituelen.

Toen ik hem vanmiddag vertelde dat ik nog steeds spontane huilbuien had vroeg hij: "echt?, nu nog?"

En op mijn vraag of hij er dan geen last van had, of hij er nog op één of andere manier mee bezig was antwoordde hij: "nee hoor, voor mij is alles weer gewoon zoals het was".

En op mijn laatste vraag of hij het zich dan misschien een heel klein beetje kon voorstellen hoe het dan voor ons, voor mij was geweest, antwoordde hij na even nadenken:

"Nee, dat kan ik niet, ik denk dat ik dat pas kan beseffen als iemand om wie ik geef vermist wordt"..

Hij heeft een uitgebreid verslag geschreven voor ons, zijn naaste familie, met daarin ook zijn spijt over wat hij teweeg heeft gebracht.

En dat meent hij ook, al kan hij het niet voelen zoals wij het voelen....

Dat is geen onwil maar onvermogen.

Onvermogen door zijn autisme.

Hij is net weer naar school gegaan, om half zes komt hij weer thuis.

Hij heeft met de hand op zijn hart beloofd dat hij dit nooit meer zal doen.

Maar het zal nog wel even duren voordat dat vertrouwen en die zekerheid weer terug is.

Ik dacht dat ik mijn kind kende, in al zijn voorspelbaarheid.

Maar dat was een misrekening..

De emotie zal nog wel even blijven golven, toch word ik warm als ik naar hem kijk..

Mijn zoon, hij is weer thuis, veilig en ongedeerd.

En wat kan hij veel.....

Nu nog loslaten....