In het nieuwsoverzicht verschijnt een post van mijn dochter, een post met een prachtig stukje.
Het raakt me, zoals ze mij wel vaker raakt met haar trefzekere schrijfsels.
Wat ze schrijft weerspiegelt haar strijd, haar onzekerheid, haar dappere doorgaan maar bovenal haar kracht.
En ik denk aan mijn meisje, ga terug in de tijd en zie haar in een versnelde film groot worden van peuter tot de jonge vrouw die zij nu is.
Een jonge vrouw, soms zo dwarsgezeten door haar autisme, maar tegelijkertijd haar kracht ontdekkend.
Vaak zo verward, zo onzeker over zichzelf.
Ik wilde dat ik haar zou kunnen overtuigen hoe mooi en bijzonder zij is.
Hoe trots ik op haar ben wanneer ik haar zie zitten achter de kassa bij de C1000.
Nooit chagrijnig, altijd vriendelijk naar de klanten, een aardig woord en een lieve lach voor iedereen.
Haar geduld met vooral oudere mensen.
Soms verschuil ik mij even achter een pilaar en geniet van mijn meisje, geniet ervan hoe zij daar zit.
Trots ben ik dat zij een kerstkaart krijgt van een klant die schrijft dat hij hoopt ook dit jaar nog veel bij aan aan de kassa te mogen komen.
Hoe mooi is dat?
Maar mijn meisje worstelt, worstelt met dat wat haar soms zo lijkt te beperken.
Worstelt met het onbegrip van anderen, worstelt vooral met zichzelf, zo ongeduldig ook....
Zij zoekt haar eigen weg en die gaat niet over rozen.
En ik weet dat ik moet loslaten, maar weet ook dat zij weet dat ik haar nooit echt zal loslaten.
Dat kan ook niet, zij is mijn kind, mijn meisje, voor eeuwig met mij verbonden door die onverbrekelijke navelstreng.
Die navelstreng waar alle voeding ooit doorheen ging, die navelstreng die mij haar pijn laat voelen, maar ook haar groei, haar kracht en haar pracht.
Vrijdagavond, nog even op Facebook kijken, mijn lieve dochter, wat ben ik trots op jou.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten