Thuiskomen in Toscane...

Wekenlang verheug ik mij er al op, op mijn schrijfweek in Toscane.

Toscane, mij zo dierbaar, met zoveel mooie herinneringen..

Al jaren zeg ik dat ik ooit nog een boek ga schrijven maar door alles wat er op mijn pad kwam is  het er nog steeds niet van gekomen.

Dan kom ik een artikel tegen met een top 10 van schrijflocaties in Europa.

Wat de eerste drie zijn weet ik echt niet meer maar nummer vier is Toscane.

Een schrijfweek in Toscane, mijn hart maakt een sprongetje.

Ik klik op de link en kom terecht op de website van IlBene, ik ben onmiddellijk verliefd.

Verliefd op het plekje, op de omschrijvingen, op het gevoel wat eraf straalt.

Natuurlijk komen er praktische “bezwaren”, heb ik nog vrije dagen genoeg, is het wel verstandig?

Dat duurt echter niet lang, ik ben verkocht en boek de schrijfweek.

Vol verwachting stap ik op het vliegtuig naar Pisa en na een heerlijke vlucht wandel ik de aankomsthal uit. Ik zie en ruik Toscane, ik kom thuis, zo thuis...

Dan met de bus naar Pietrasanta waar ik zal worden opgehaald door Elena, de eigenaresse van Villa Masini-Luccetti zoals het oude familiehuis heet.

Ik geniet van de busreis, van alles wat ik zie, het landschap, de kleuren.

Elena haalt me op en vraagt of ik het goed vind nog even een paar boodschappen te doen, ze kookt namelijk zelf deze dagen. Natuurlijk vind ik dat prima en even later stappen we de Conad binnen.

Wat Elena dan nog niet weet is dat ooit mijn eerste Italiaanse supermarktherinnering stamt uit 2003, in Toscane, bij de Conad. Vol verbazing heb ik daar toen rondgelopen, onder de indruk van de grootte en de veelheid aan verse Italiaanse producten, ik had nog nooit zoiets gezien. Deze was kleiner maar bij het binnenkomen flitsten de herinneringen aan die eerste keer door mij heen. Natuurlijk koop ik Toscaanse wijn, en tomaten zoals die alleen daar smaken.

Elena vraagt of ik van vis hou, ja graag!

De boodschappen zijn binnen en we rijden de berg op naar Capriglia.

De berg op betekent een hoogteverschil van zo’n 400 meter over een paar kilometer.

Haarspeldbocht na haarspeldbocht, Elena stuurt de landrover moeiteloos naar boven.

Dan zijn we er, een ijzeren hek zwaait open en ik zie het prachtige oude huis dat de komende dagen mijn thuis zal worden. 
Er is een enorme tuin met dromerige plekjes, er is geen geluid behalve het concert van de krekels.

Elena leidt me rond en ik voel hoe ik zachtjes land in een andere wereld.Mijn slaapkamer heeft een hemelbed en natuurlijk zijn de ramen en de prachtige luiken open, het uitzicht is adembenemend.
Ik blijk deze week grotendeels de enige gast te zijn en kan in alle rust en vrijheid gaan, staan en liggen waar ik wil. er zijn ook heerlijke hangmatten verstopt in de tuin.

Elena faciliteert vaker schrijfworkshops, met begeleiding door professionele docenten. Zelf schrijft ze ook en ze is benieuwd waar mijn boek over gaat. Ik vertel het haar en ze stelt me een aantal vragen waar ik niet direct antwoord op weet. Dat irriteert me, hoezo rode draad.

Ik slaap in met vragen die eerste avond en wanneer ik wakker ben en naar beneden ga staat het ontbijt al klaar. We praten verder, Elena en ik, en ik stel me open voor haar tips en aanwijzingen. Ze geeft me een aantal boeken waaronder het boek “zorg dat jouw boek er wél komt” van Jolanda Pikkaart en Esther van der Ham, en binnen no-time heb ik het boek verslonden. En dus begin ik met nieuwe inzichten, 180 graden anders dan ik bedacht had aan mijn boek. Ik zoek mijn favoriete schrijfplek, de lange marmeren tafel is prachtig met diffuus licht, alleen staat deze vlakbij de waterput en dus stikt het er nu van de muggen Ik vind een ander plekje, plekjes genoeg.

Er staat nog een huis op het terrein, Elena noemt het haar “turtle” huis omdat ze er zo’n 15 schildpadden heeft lopen, sommige al meer dan dertig jaar oud.

Midden in het schildpaddenweitje staat ook een grote marmeren tafel, onder de bomen door zie ik in de verte de zee. Er is geen geluid behalve het constante letterlijk ketsen van de schildpadden die vrijwel de hele dag bezig zijn met voorspel en voortplanting.

Zij ketsen en ik schrijf, hun monotone geluid heeft iets van een mantra, een ijle echo in de wind.

Ik schrijf en schrijf en kom in een flow waardoor ik soms moeilijk kan stoppen. In de flow komen zoveel herinneringen naar boven waardoor regelmatig mijn tranen stromen.

Tranen van verdriet maar vooral van liefde.

Elena ziet en voelt dat.

We hebben prachtige en diepe gesprekken over veel.

De maaltijden zijn niet alleen heerlijk wat eten betreft maar ook een warm samenzijn.

Mijn laatste volle dag breekt aan, de dagen zijn omgevlogen en toch heb ik het gevoel dat ik er al veel langer ben.

We hebben afgesproken dat wanneer ik die dag uitgeschreven ben Elena mij in de namiddag meeneemt naar het strand, ik wil namelijk nog zo graag de Toscaanse zee in, het is een zielsbehoefte.

Na een intensieve schrijfdag rijden we naar Pietrasanta en gaan naar het strand waar Elena als kind al kwam. En daar loop ik de zee in, “mijn” zee, die mij altijd rust geeft, troost geeft, energie geeft, mij mijn balans doet hervinden. Ik duik in de kalme golven en laat me drijven, geniet vanuit het warme zoute water van het prachtige landschap en neem alles in mij op, drink het in, zuig het op.

Ik loop het strand weer op met zout op mijn huid.

Daarna loom in een ligstoel onder de nog warme Toscaanse zon.

Tijd bestaat niet meer...

We pakken een terrasje en eten samen pizza. Daarna slenteren we nog even door Pietrasanta en bezoeken een expositie met beelden van Eppe de Haan, een vriend van Elena, ik vind ze mooi.

Tijd om naar huis te gaan voor mijn laatste nacht op die heerlijke plek. 

In het licht van de maan rijden we terug.

Zaterdagochtend ga ik nog schrijven is het plan, en dan rond de middag naar Pisa waar ik de toren wil bezoeken en mijn laatste nacht doorbreng in een B&B voordat ik weer terugvlieg.

De toren van Pisa, ook dat is thuiskomen in Toscane.

Maar dat is een ander verhaal...