Lieve stoere Angelique, deze is voor jou... ❤️

We leerden elkaar kennen in 2004. Jullie huis aan de Parkelerweg 14 in Twello stond te koop en wij wilden het graag kopen. Dat lukte en zo ontmoetten we elkaar, jij en André, Sjef en ik. Tussen jou en mij was er direct een klik omdat we allebei uit Rotterdam bleken te komen. Sterker nog, jouw oma of tante woonde in dezelfde straat als waar ik geboren ben. Herkenning alom en het ophalen van herinneringen. In lekker plat en vertrouwd Rotterdams. Wij kochten jullie huis en hielden contact. Ik weet nog dat André ooit oppaste op mijn kinderen op een avond dat ik naar jou toe ging voor een Tupperware party, geweldig! 

Één jaar later. Twee dagen voordat wij op vakantie zouden gaan naar Spanje kwam het verpletterende bericht dat jullie een ernstig auto-ongeluk hadden gehad waarbij André en Sam om het leven waren gekomen. Ik vloog onmiddellijk naar je toe, trof je aan in het huis dat jullie nieuwe huis had moeten worden. Verdriet en wanhoop, maar vooral kracht, dat is wat ik mij herinner. Omdat wij zelf met 7 kinderen de dag daarna op vakantie gingen konden we niet bij de crematie zijn. In plaats daarvan gingen mijn ouders namens ons. Best bijzonder omdat mijn ouders ooit mijn broertje hadden verloren die net zo oud was als jullie Sam. Zij waren enorm geraakt en onder de indruk en ik was blij dat zij er namens ons waren.

Ons contact bleef. We waren geen vriendinnen maar hadden wel een band, een lijntje, zoals we dat noemden. Jij volgde mij en ik volgde jou, en als we elkaar in het dorp tegenkwamen waren het woorden maar ook woorden zonder woorden. Ik voelde jou en jij voelde mij. 

Ergens in de zomer op het terras bij De Waard. Ik zat daar met mijn vader en jij wandelde langs, zag ons en schoof aan. Even later kwam ook Jan nog even aan tafel en tussendoor Bas. Korte maar oh zo waardevolle momenten. Want jij en ik hadden een gedeelde afkomst, een gedeelde smart maar ook een zo gedeelde kracht. Die Rotterdamse godverdomme, dat doorgaan zelfs wanneer je hart eruit gerukt is. 

Lieve Angelique, ik heb een mateloze bewondering en respect hoe jij overeind bent gebleven na een zo verschrikkelijk verlies. Hoe jij doorging en het leven weer oppakte, alles voor jouw zoon. Hoe jij na een aantal jaren een nieuwe liefde kreeg en ook daarin weer geluk vond. Hoe jij de liefde en herinnering aan André en Sam levend hield, samen met Bas, jouw mooie grote zoon op wie jij zo enorm trots was. Hoe jij zelfs na het vernietigende bericht met jouw zoon en lief naar Curaçao vloog, Carpe Diem met al jouw kracht en liefde. 

Tijdens de jaarwisseling staken jullie altijd een vuurpijl aan naar de hemel, in herinnering aan André en Sam, zoals ik dat ook deed voor mijn Lief. Dit jaar zijn er geen vuurpijlen, maar lieve Angelique, ik ga naar buiten en kijk naar boven, en schiet in gedachten een pijl naar jou. 

Je was een moordwijf en ik ga je never nooit vergeten, 

Lieve stoere Angelique, deze is voor jou.. ❤️ 

Uw licht speelt met de foto’s...

Vandaag, 27 december, het tweede jaar sinds mijn mama ging. Deze dag beleef ik her. 

Op de achtergrond in mijn hoofd en hart speelt de film zich af van uur tot uur, van minuut tot minuut. Dat laatste moment, die laatste kus, haar laatste adem in een kus met mijn papa. Het is bijna 16.30, het moment waarop mijn mama dit aardse leven verliet om over te gaan naar die wereld in het grote universum, in het volste vertrouwen dat ze naar de hemel ging en daar al diegenen die haar dierbaar waren weer zou zien. Een rotsvast vertrouwen, een rotsvaste overtuiging. Toch vocht ze tot haar laatste adem toe om bij ons te kunnen blijven.

In mijn hoofd speelt de film zich vandaag weer af, elk moment, elk detail. Ik moet, nee mag, onbedaarlijk huilen, voor even heel heftig. Dan hoor ik mijn mama zeggen: “zo, genoeg gehuild, nu je tranen drogen en weer door”. En ik glimlach bij die herinnering, droog mijn tranen en pak haar foto. Een foto op het strand, blij en stralend. Ik lach terug en kus haar foto, en bedank haar.

Bedank haar voor haar kracht, haar liefde, haar onvoorwaardelijke liefde.

De kaarsjes had ik al aangestoken, al voor dat moment.

Na mijn tranen kijk ik op naar de foto’s aan de muur. De kaarsjes flakkeren over meerdere dierbare en kostbare foto’s. Ze flakkeren meer of anders, ik weet het zeker en voel mijn mama heel dichtbij.

Dankuwel lieve mama, ik droog mijn tranen en glimlach, sterk in het besef van de kracht en liefde van mijn zo mooie mama... zo dicht bij mij.

Uw licht speelt met de foto’s...

Harde lockdown, of zachte lockup?

Al vanaf deze middag beginnen de berichten door te stromen, er is een harde lockdown op komst. Volgens mijn jongste zoon de hoogste tijd. Rond de middag wandel ik naar mijn vader via het dorp. Verbijsterd zie ik de rijen voor de Primera, de Zuivelhoeve, de slager en andere “niet essentiële” winkels. Ik lees het blog van Renske Kruitbosch dat ik van harte onderschrijf. Ik hoor het schrijnende verhaal van de pedicure van mijn vader die om bizarre redenen geen aanspraak kan maken op een compensatieregeling en dus de komende vijf weken zonder inkomen zit.

Ik zie de eigenaar van de plaatselijke Blokker bijna in tranen, de meest belangrijke weken van het jaar naar de kloten qua omzet. Gelukkig geen agressie in mijn dorp, wel verbazing en berusting, en, veel belangrijker, begrip. Want we willen allemaal dat deze pandemie zo snel mogelijk achter ons ligt. We snakken allemaal weer naar het “oude normaal”. Maar wat is het oude normaal?

Is dat materialistisch? Kunnen staan en gaan en kopen en doen wat je wilt?

Of is het die huidhonger, dat intense gemis aan lijfelijke knuffels? Die behoefte aan die ene zo belangrijke en koesterende omhelzing? Een uitgebreid kerstdiner of gewoon die knuffel met je kinderen en ouders?

Dat laatste geldt voor mij. Wat er op tafel komt of wat ik aan heb is zo niet belangrijk.

Wel de liefde, de warmte, het samenzijn. De liefdevolle blik, en ja, die zo gekoesterde omhelzing.

Ik ga voor het licht, het licht van de zonnewende op 21 december. 

Ik schrijf het donker van dit jaar 2020 van mij af en ga voor het licht van 2021.

Een voorzichtig vlammetje, misschien bijna gedoofd, misschien nu nog een waakvlammetje.

Maar ik blaas voorzichtig en constant, net zolang tot het vlammetje een vuur wordt.

Koesterend wat is, verlangend naar wat kan zijn.

En, kers op de taart, een extra vlammetje, ik kon vanavond nog onverwacht terecht bij mijn favoriete kapster, zomaar een cadeautje.

Lief en verwend. Geen lockdown maar lockup, met mijn gezicht naar de zon en de maan.

Naar gouden en zilveren gloed, vertrouwend op het immense universum, zo veel groter dan wij ooit kunnen bevatten. 

Vertrouwend op mijn hart en ziel.

Zachte lockup, welkom 2021