Vandaag, 27 december, het tweede jaar sinds mijn mama ging. Deze dag beleef ik her.
Op de achtergrond in mijn hoofd en hart speelt de film zich af van uur tot uur, van minuut tot minuut. Dat laatste moment, die laatste kus, haar laatste adem in een kus met mijn papa. Het is bijna 16.30, het moment waarop mijn mama dit aardse leven verliet om over te gaan naar die wereld in het grote universum, in het volste vertrouwen dat ze naar de hemel ging en daar al diegenen die haar dierbaar waren weer zou zien. Een rotsvast vertrouwen, een rotsvaste overtuiging. Toch vocht ze tot haar laatste adem toe om bij ons te kunnen blijven.
In mijn hoofd speelt de film zich vandaag weer af, elk moment, elk detail. Ik moet, nee mag, onbedaarlijk huilen, voor even heel heftig. Dan hoor ik mijn mama zeggen: “zo, genoeg gehuild, nu je tranen drogen en weer door”. En ik glimlach bij die herinnering, droog mijn tranen en pak haar foto. Een foto op het strand, blij en stralend. Ik lach terug en kus haar foto, en bedank haar.
Bedank haar voor haar kracht, haar liefde, haar onvoorwaardelijke liefde.
De kaarsjes had ik al aangestoken, al voor dat moment.
Na mijn tranen kijk ik op naar de foto’s aan de muur. De kaarsjes flakkeren over meerdere dierbare en kostbare foto’s. Ze flakkeren meer of anders, ik weet het zeker en voel mijn mama heel dichtbij.
Dankuwel lieve mama, ik droog mijn tranen en glimlach, sterk in het besef van de kracht en liefde van mijn zo mooie mama... zo dicht bij mij.
Uw licht speelt met de foto’s...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten