Leeg is het sleutelwoord, ruimte de wanhoop en de hoop.
Tot mijn eigen verbazing en verbijstering is mijn laatste blog van bijna zeven maanden geleden.
Niet zo gek, na zoveel maanden van zorgen om en voor mijn vader, en alles daarna.
Geen ruimte voor wat dan ook, alleen overleven.
Papa is gegaan, het huis is leeg. Dozen vol spullen zijn verhuisd van zijn naar mijn huis, wat ook bij mij weer vroeg om dingen te reorganiseren. Pas sinds twee dagen is mijn eettafel weer leeg, vrij van dozen en spullen. Dat schept weer ruimte maar tegelijkertijd geeft het een leegte aan. De leegte van het niet meer naar mijn papa te hoeven gaan na zoveel maanden van intensieve zorg. De leegte van het niet meer hebben van mijn werk bij Buitenpost waar ik mij zo op mijn plek voelde. Die leegte is confronterend en verpletterend.
Ruimte, ruimte voor mijzelf is opeens volop aanwezig, alleen het invullen daarvan kost de nodige moeite en gewenning omdat ik het zo ontwend ben. Dat voelt nog zo leeg, zo hol. Waar ik eerder in de modus stond van doordenderen vraag ik nu hulp, omdat ik het niet alleen kan. En gelukkig krijg ik die hulp, én de steun van mijn kinderen en lieve mensen om mij heen.
Maar poeh, ik ben nog niet gewend aan de ruimte en de leegte.
Toch ben ik de enige die daar weer invulling aan kan geven, op de manier die bij mij past.
En dus gaat mijn retro-tafeltje met dito stoeltje niet op Marktplaats maar naar zolder. Het wordt mijn “klei” tafeltje. Met een blok klei dat al 6 jaar in mijn schuurtje staat omdat ik meer van het hakken dan van het bouwen ben. Maar in de winter is hakken buiten niet echt een optie, dus geeft kleien wellicht weer nieuwe ruimte en daarmee minder leegte, waarmee de ruimte hopelijk weer wordt vervuld. Niet opgevuld, want dat is kunstmatig. Vervuld is gevoel, en dat zou fijn zijn.
En dit eerste schrijfsel na zeven maanden voelt ook als vervulling.
Lege ruimte, wachtend op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten