Toeval bestaat niet.
Bij het kijken wat er op de tv is zie ik de film The Horse Whisperer. Een film die ik ooit al wel gezien heb, jaren geleden. Omdat ik hem toen mooi vond zet ik hem nu weer aan, niet met de bedoeling hem af te kijken omdat dat veel te laat wordt, maar gewoon voor mooi.
Ergens tijdens het kijken gaat de telefoon. Mijn prachtkind, mijn meiske die haar eerste avond “grondwerk” heeft gehad met paarden op de paardenschool van Marjan. Marjan, bij wie ze ooit meer dan tien jaar geleden stage liep en waar ze zich veilig voelde.
Marjan, die ook nu een voor haar veilige haven is, en vanavond mocht ze meedoen met het grondwerk, spiegelen met paarden.
Ze belt en vertelt. Zó beeldend dat ik ademloos luister en zie.
De interactie met het paard, het spiegelen, de bewegingen, het vertrouwen tussen mens en dier, of tussen dier en mens, het is maar net wat je op de voorgrond zet.
Mijn meiske is moe kapot van de theorie, moe van het weer in een groep zijn met alle prikkels die daarbij komen, maar in haar stem klinkt een lach, in haar stem spiegelt een geweldige ervaring. In haar verhaal proef ik liefde en geluk.
Ik zie het paard uit haar verhaal, een prachtige onbekende donkere merrie, en ik zie mijn kind.
Mijn spiegelkind..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten