Tweede Paasdag, de zon schijnt en de temperatuur voelt heerlijk aan. Zaterdag ben ik al druk aan het snoeien geweest in m’n achtertuintje maar niet alles is gelukt dus zowel gistermiddag als vandaag nog lekker bezig geweest. Als alles naar m’n zin is ga ik naar binnen, nog even een wasje ophangen op zolder. Met mijn eeuwige tel-tic tel ik in gedachten het aantal sokken dat ik ophang, en de rest. Het is een idiote zinloze tic maar verder volkomen onschuldig. Terwijl ik bezig ben zie ik mijn kleine verwaarloosde orchidee in de vensterbank staan. Een klein lief uitgebloeid plantje dat ik bewust verwaarloos omdat ze dan mogelijk weer gaat bloeien, zo heeft mijn vader dat vaak verteld. Maanden staat ze daar al, en in al die tijd heb ik haar hooguit drie keer water gegeven. Ik bedenk dat het nu tijd is voor de groencontainer en terwijl ik haar oppak zie ik opeens twee nieuwe kleine lootjes met piepkleine knopjes is wording. Ik kan mijn ogen niet geloven en ben zo blij als een kind, mijn kleine orchidee is niet doodgegaan maar komt weer in bloei! Ik neem haar mee naar beneden, verwijder de gele uitgedroogde bladeren en zet haar liefdevol in een bodempje water om te drinken, ondertussen bedenkend waar ze straks mag staan want na de adoptie van de orchideeën van mijn papa en mama staat het huis best al vol.
Mijn eerste eigen orchidee koop ik pas in april 2021, als eerbetoon aan mijn mama die daar altijd zo dol op was. Na 4 maanden tel ik maar liefst 26 bloemen en ben reuzetrots. Na het overlijden van mijn papa die zolang hij dat kon alle orchideeën bleef koesteren en verzorgen neem ik als allerlaatste uit het dan lege huis de planten mee naar mijn eigen huis waar ze een nieuwe plek krijgen. Dat is nu zes maanden geleden en ook die datum staat in mijn ziel gegrift, die allerlaatste keer de sleutel omdraaien.
Ik verzorg ze zoals mijn vader ze verzorgde, met dezelfde liefde en aandacht. En wonder boven wonder blijven ze bloeien in volle pracht. Regelmatig tel ik hoeveel bloemen ze hebben, vol verbazing en bewondering hoe lang ze zo fier en sterk staan te stralen. Ik heb het gevoel dat mijn papa en mama mij vanuit het universum goedkeurend toelachen, omdat ze dit niet achter mij gezocht hadden, want ik kreeg zelfs de makkelijkste plant dood.
Terwijl ik dat denk zie ik opeens mijn kamer van vroeger, thuis. Mijn slaapkamer in bruin, oranje en paars geverfd, zelf natuurlijk. Met een oud overhemd van mijn vader aan en zijn dienstbaret op mijn hoofd. Ik moet zo rond vijftien, zestien jaar zijn geweest toen. Erwtenplantjes en lantaarntjes, papyrusplanten volop en nog veel meer groen. Ik peins wanneer, hoe en waarom dat zo veranderd is, en ik verdwaal in de tijd.
Weer in het hier en nu tel ik mijn bloemen van de orchideeën en ik tel er negenentachtig, op zes planten. Negen-en-tachtig bloemen! Ik ben onder de indruk van deze bloemenpracht en -kracht.
Een tel-tic die wel zeker ergens over gaat…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten