Ze zijn volwassen geworden, en oh wat zijn ze mooi!

Ik beëindig net een telefoongesprek met mijn dochter die sinds twee weken verhuisd is en een mooie nieuwe start in haar leven maakt. Ik luister naar wat zij vertelt en mijn hart kan alleen maar blij zijn.  Mijn oudste prachtkind, de eerste van drie. Elk van de drie hebben zo hun eigen hindernissen in het leven moeten nemen, en nog steeds. Maar oh, wat zijn ze gegroeid, mijn drie parels van kinderen. En oh, wat verrassen zij mij keer op keer met hun eigen levenslessen. Zelf zoekend, zelf ervarend wat wel of juist niet bij hen past. Niet universeel, maar passend bij hen en hun eigen Zijn.

Langzaam leer ik eindelijk los te laten, natuurlijk voorzover dat mogelijk is. Want ja, zoals ik al vaker schreef en zoals ik dat altijd blijf voelen heb ik nog steeds drie onverbrekelijke navelstrengen in mijn lijf, fysiek nog voelbaar. Die zijn er blijven er zolang ik leef. 

Vanavond kan ik alleen maar dankbaar zijn met mijn drie mooie bijzondere prachtkinderen, elk in hun eigen kracht en Zijn. Eindeloze verhalen en belevenissen kolken door mijn hoofd. Het mag er allemaal zijn, want oh, wat heb ik veel beleefd met hen, geleerd van hen, wat ben ik nog steeds verrast door hen.

Ze zijn volwassen geworden, en oh wat zijn ze mooi!

Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles…

Al weken gaan de berichten over het EK voetbal aan mij voorbij. Ik heb er niks meer mee, zo zeg ik dat tegen mijzelf. Ik skip de reclames, onbewust, tot een paar dagen geleden. Opeens vlaggetjes in de straat bij mij om de hoek. Een flashback naar de WK’s en EK’s van vroeger tijden met mijn lief. Ons huis was standaard oranje, binnen en buiten. Zelfs de Boeddha in de vensterbank moest eraan geloven en kreeg een oranje sjaal om en pet op. Wedstrijden kijken met een vriendengroep, fanatiek maar vooral mega gezellig. Toen mijn lief niet meer was werd dat al anders, maar gelukkig was daar mijn oude papa die ook van voetbal hield dus dat werd mijn nieuwe voetbalbeleving. Maar papa is er nu ook niet meer.

Vandaag rij ik naar huis en zie onderweg allemaal mensen uitgedost in oranje. “Oh ja, natuurlijk, eerste wedstrijd vandaag van het Nederlands elftal”, denk ik, en ook niet meer dan dat. Eenmaal thuis kijk ik op de NOS app en zie beelden van feestende oranjefans in Hamburg. Er barst iets open in mij en ik besef dat ik oh zo graag voetbal wil kijken maar niet alleen, of toch wel? Het is inmiddels twee uur, ik ben moe dus misschien moet ik gewoon maar alleen thuis kijken? Na een kort maar stevig gevecht met mijzelf bel ik een goede vriendin. “Ben je thuis en kijk je voetbal?”, vraag ik. “Ja, ik krijg visite en we kijken hier, waar kijk jij?” Mijn strot zit vol en ik antwoord dapper dat het oké is en dat ik alleen kijk. Nog geen 10 seconden na ons telefoontje krijg ik een appje dat ik “gewoon kan komen hoor!” Ik twijfel niet meer dan een moment, spring onder de douche, pak de fiets en ben op tijd voor de wedstrijd.

In fijn gezelschap met een hapje en een drankje en vooral heerlijk samen voetbal kijken. Een warm bad en zo welkom bij lieve vrienden, mijn dag is meer dan goed!

Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles..

Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..

Vandaag is het 8 juni, de geboortedag van mijn mama. Als ik wakker word en even later op mijn telefoon kijk komt die eerste herinnering al binnen, leve de digitale wereld. Met een eerste kop koffie ga ik met mijn mobiel terug in de tijd en verdwaal. 

Verdwalen kan heerlijk zijn maar ook verdrietig. Het is heerlijk wanneer je jezelf kunt verliezen en weer kunt terugvinden in mooie herinneringen. Verdrietig is het wanneer je jezelf verliest en het niet meer weet, zoals mijn lieve mama in haar laatste jaren van dementie. Haar blik gaf zo duidelijk aan waar ze op dat moment was, helemaal even in het hier en nu, terug in het verleden of ergens onderweg verdwaald. Op deze foto woonde mama al in een zorginstelling op een gesloten afdeling, maar hier, op deze foto is dat niet te zien. Mama oogt jong en helder met haar 88 jaren oud toen. Mama zoals ik mij haar herinner, met haar altijd open blik vol liefde, gevoel, plezier en genietend van het moment. Haar ogen stralend, haar huid glad. Haar 88 jaar geef je haar op deze foto zeker niet.

Ik mijmer door en verdwaal in het verleden, overspoeld door zoveel herinneringen, misschien wel net als zij. Alleen is er bij mij geen angst, paniek of onzekerheid. Verwarring soms wel, maar dat is van alle leef-tijden en dat mag. Ik herdenk, gedenk en herbeleef die unieke mama-dochter momenten, voor altijd gekoesterd. Deze dag is bijna ten einde en ook ik kom na veel omzwervingen weer terug in het hier en nu, samen met mijn mama. 

Met eerst een grote glimlach en daarna een schaterlach citeer ik een legendarische uitspraak van haar: “Proost! Op je knieën naar de Oost en op je rug terug”. Ik heb geen idee maar lach schaterend met haar mee vanavond.

Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..