Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles…

Al weken gaan de berichten over het EK voetbal aan mij voorbij. Ik heb er niks meer mee, zo zeg ik dat tegen mijzelf. Ik skip de reclames, onbewust, tot een paar dagen geleden. Opeens vlaggetjes in de straat bij mij om de hoek. Een flashback naar de WK’s en EK’s van vroeger tijden met mijn lief. Ons huis was standaard oranje, binnen en buiten. Zelfs de Boeddha in de vensterbank moest eraan geloven en kreeg een oranje sjaal om en pet op. Wedstrijden kijken met een vriendengroep, fanatiek maar vooral mega gezellig. Toen mijn lief niet meer was werd dat al anders, maar gelukkig was daar mijn oude papa die ook van voetbal hield dus dat werd mijn nieuwe voetbalbeleving. Maar papa is er nu ook niet meer.

Vandaag rij ik naar huis en zie onderweg allemaal mensen uitgedost in oranje. “Oh ja, natuurlijk, eerste wedstrijd vandaag van het Nederlands elftal”, denk ik, en ook niet meer dan dat. Eenmaal thuis kijk ik op de NOS app en zie beelden van feestende oranjefans in Hamburg. Er barst iets open in mij en ik besef dat ik oh zo graag voetbal wil kijken maar niet alleen, of toch wel? Het is inmiddels twee uur, ik ben moe dus misschien moet ik gewoon maar alleen thuis kijken? Na een kort maar stevig gevecht met mijzelf bel ik een goede vriendin. “Ben je thuis en kijk je voetbal?”, vraag ik. “Ja, ik krijg visite en we kijken hier, waar kijk jij?” Mijn strot zit vol en ik antwoord dapper dat het oké is en dat ik alleen kijk. Nog geen 10 seconden na ons telefoontje krijg ik een appje dat ik “gewoon kan komen hoor!” Ik twijfel niet meer dan een moment, spring onder de douche, pak de fiets en ben op tijd voor de wedstrijd.

In fijn gezelschap met een hapje en een drankje en vooral heerlijk samen voetbal kijken. Een warm bad en zo welkom bij lieve vrienden, mijn dag is meer dan goed!

Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles..