Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..

Vandaag is het 8 juni, de geboortedag van mijn mama. Als ik wakker word en even later op mijn telefoon kijk komt die eerste herinnering al binnen, leve de digitale wereld. Met een eerste kop koffie ga ik met mijn mobiel terug in de tijd en verdwaal. 

Verdwalen kan heerlijk zijn maar ook verdrietig. Het is heerlijk wanneer je jezelf kunt verliezen en weer kunt terugvinden in mooie herinneringen. Verdrietig is het wanneer je jezelf verliest en het niet meer weet, zoals mijn lieve mama in haar laatste jaren van dementie. Haar blik gaf zo duidelijk aan waar ze op dat moment was, helemaal even in het hier en nu, terug in het verleden of ergens onderweg verdwaald. Op deze foto woonde mama al in een zorginstelling op een gesloten afdeling, maar hier, op deze foto is dat niet te zien. Mama oogt jong en helder met haar 88 jaren oud toen. Mama zoals ik mij haar herinner, met haar altijd open blik vol liefde, gevoel, plezier en genietend van het moment. Haar ogen stralend, haar huid glad. Haar 88 jaar geef je haar op deze foto zeker niet.

Ik mijmer door en verdwaal in het verleden, overspoeld door zoveel herinneringen, misschien wel net als zij. Alleen is er bij mij geen angst, paniek of onzekerheid. Verwarring soms wel, maar dat is van alle leef-tijden en dat mag. Ik herdenk, gedenk en herbeleef die unieke mama-dochter momenten, voor altijd gekoesterd. Deze dag is bijna ten einde en ook ik kom na veel omzwervingen weer terug in het hier en nu, samen met mijn mama. 

Met eerst een grote glimlach en daarna een schaterlach citeer ik een legendarische uitspraak van haar: “Proost! Op je knieën naar de Oost en op je rug terug”. Ik heb geen idee maar lach schaterend met haar mee vanavond.

Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..