Vanmorgen ergens rond half negen rij ik Zutphen in. Ik ben alert op alle fietsers die op weg zijn naar werk of school. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het aantal fatbikes neemt in rap tempo toe en ik schrik elke keer weer van de snelheid, al dan niet opgevoerd. Ook schrik ik vaak van de onverschillige blik, de opgestoken middelvinger of meer.
Vanmiddag kom ik thuis en moet nog even een vergeten boodschap doen dus ik wandel naar de supermarkt vlakbij. Het is al donker wanneer ik plotseling lopend in stilstand schiet voor een voorbijrazende oudere op een E-bike. Het is dat ik terugstap, anders had hij mij geraakt.. Een woedende blik was mijn deel terwijl hij langsraasde.
Nog enigszins van slag stap ik de winkel binnen waar ik zijn moet en deel mijn belevenis. De jonge man achter de balie reageert met de opmerking dat je bij fatbikes vaak een “vette bek” krijgt die je van ouderen niet krijgt. Ik antwoord dat de vernietigende blik die ik krijg van ouderen op een e-bike non verbaal net zo voelt als een vette bek en eindig met de woorden “maar laten we alsjeblieft lief zijn voor elkaar”. Met een wederzijdse glimlach loop ik de winkel weer uit.
Tussen vanmorgen en vanmiddag passeerde ik overigens ook nog verschillende scootmobielen die vol overtuiging de hele rijweg opeisten. Dat gaf me behalve ergernis ook ook een glimlach. Ik zie nog mijn oude papa die met gevaar voor eigen leven mijn straatje uit scheurde zonder daarbij te bedenken dat het best wel link was. Maar hij had geen onverschillige blik en hij stak ook geen middelvinger op, al vond hijzelf dat wat hij deed helemaal oké was.
Toch is er iets veranderd in de tijd. Vroeger nam je deel aan, was je deel van. Nu lijkt het alsof je recht hebt op.
Iets van rijwielen naar wij-wielen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten