Bijna dertig jaar later…

Precies dertig jaar geleden zit ik nog boven in ons huis op kantoor, aan het werk zoals wel vaker. Die avond schrijf ik ook nog een heel epistel aan jou, mijn ongeboren kind dat ik over vier weken verwacht. Het wordt laat die avond. De volgende dag op pad voor de laatste “kraam”boodschappen. Jouw vader en ik zijn in Hengelo als ik opeens iets voel dat ik niet kan stoppen. Ik bel met de verloskundige die me direct doorverwijst naar het ziekenhuis voor controle. Binnen het uur lig ik in een ziekenhuisbed waar nog geen tien minuten later de eerste wee zich aandient. Jouw vader spoedt zich naar huis om wat spulletjes op te halen en wordt daar overvallen door jouw opa en oma die langskomen met oliebollen want het is Koninginnedag die dag, ook op een zaterdag net als dit jaar. Iedereen in de zenuwen natuurlijk want je komt vier weken te vroeg. 

In het ziekenhuis gaat alles op topsnelheid. Binnen drie uur na die eerste wee wordt jij om 21:04 geboren. Mijn oh zo kleine meisje dat na een kort momentje in mijn armen direct bij me wordt weggehaald omdat je in de couveuse moet. Ik kan niet wachten tot ik naar je toe mag! En daar lig je dan, jouw beeld zo haarscherp op mijn netvlies gebrand in dat eerste uur van jouw leven.

En och lief prachtkind, jij en ik weten dat jouw leven niet over rozen ging, dat er heel veel obstakels en diepe dalen waren maar gelukkig ook hoogtepunten met heel veel liefde. 

Je hebt veel overwonnen lieve dochter , we zijn op onze weg samen steeds meer verstrengeld geraakt. Onze navelstreng is onverbrekelijk voor eeuwig.

En nu tikt de klok door, op naar morgen, jouw geboortedag en de herinneringen buitelen in overvloed door mijn hoofd. Nog één nachtje slapen, weet ik nu.

Bijna dertig jaar later…

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

Vandaag, donderdag 24 april is het dan echt zover, mijn laatste werkdag in de bieb in Zutphen. Tien dagen geleden al een warm afscheid van “mijn” vrijwilligers, drie dagen later een verrassingsafscheid van mijn collega’s van Team Service en vandaag dan echt de laatste werkdag waarbij ik denk dat ik alles al gehad heb. Dat blijkt niet zo te zijn.

Deze laatste dag word ik verrast en verwend met wéér zulke lieve attenties van collega’s. Cadeautjes met een lief kaartje en ook weer prachtige woorden waar ik stil van word maar oh zo blij mee ben. Deze laatste werkdag is mijn kers op een heel bijzondere taart.

Een taart, gemaakt van multi-culti ingrediënten uit alle windstreken. Versierd met alle kleuren uit de regenboog. Met een smaak en topping die hun weerga niet kennen, kortom een wereldfeestje, en dat in prachtig Zutphen. Zutphen met haar antroposofische bevolking vol geur en kleur en inclusiviteit. Jong en oud, een bonte warme mengelmoes van mensen met als verbinding de liefde voor boeken, voor lezen, voor leren, voor samen delen en vooral voor samen léven.

Wat heb ik al die indrukken opgeslorpt, wat heb ik genoten van die diversiteit, van toevallige toerist tot vaste bezoeker met elk hun eigenheid en eigen-zijn.

Ik schrijf dit met een grote glimlach terwijl de beelden in mij naar boven komen. De beelden van nieuwkomers die zo graag een bijdrage willen leveren aan het land dat hen heeft opgevangen. De beelden van de veelheid van klassen, van ISK en praktijkonderwijs tot vrije school, VO, MBO en alles daartussen en eromheen. De bevlogen leerkrachten die dat begeleiden en onze bevlogen leesmediacoaches die hierbij de verbinding maken en zijn. De groeiende activiteiten voor jong en oud, van Bieblab tot digitale ondersteuning voor wie dat nodig heeft. Dat alles gefaciliteerd door bevlogen collega’s, hoe mooi is dat! En ja, ik besef dat ik het woord bevlogen al drie keer herhaald heb en dat is onbewust en daarmee geen toeval.

“Vaste” medewerkers met elk hun competentie, vrijwilligers met elk hun achtergrond én motivatie om dit te doen en zich hiervoor in te zetten. Het is een magische cocktail waarbij ieders ervaring gemixt wordt tot die steeds weer nieuwe of juist vertrouwde smaak. Een cocktail, eigenlijk is dat precies het juiste woord. Gemixt door en bestaand uit verschillende ingrediënten, vervolgens door elkaar gehusseld, “shaken of stirred”, alias James Bond.

Juist die mix maakt de magie, juist die mix is onmisbaar, juist die mix maakt de bieb als ontmoetingsplek zo mooi, zo wezenlijk en zo onmisbaar.

En ja, Zutphen wat ben je mooi!!

Maar straks na mijn overstap naar Twello vind ik ook daar weer die verbinding. Misschien kleiner maar in de kern net zo waardevol. En dus blijft mijn grote glimlach, van afscheid naar nieuw begin vol vertrouwen en verwachting en een nieuwe taart, met wie weet wat voor nieuwe kers!

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

(Foto vaste bezoeker Johnny in het kader van pure verbinding)

Het voelt als “ontkoppeld”.. vrij en vooral blij!

Al een flink aantal weken heb ik last van mijn schouder en bovenarm en het wordt met de dag erger dus ga ik toch maar even langs de huisarts die een overbelaste pees vermoedt. Nog even aanzien is haar advies en anders naar de fysio. Dus dat nog even aanzien doe ik maar de pijn wordt elke dag een beetje meer. Twee collega’s bij de bieb adviseren mij om naar Frank te gaan, Praktijk De Kern in Twello. Hij is gespecialiseerd in frozen shoulders, zo vertellen ze mij. Al verschillende keren heb ik publicaties van en over hem gelezen in het Voorster Nieuws. Elke keer dacht ik “misschien moet ik daar eens naartoe?”, maar zoals met zoveel dingen is dat er niet van gekomen.

Tot nu, tot vandaag, 16 april. Ik heb een afspraak met her verzoek twee grote badhanddoeken mee te nemen. Dat zal wel een intensieve massage worden denk ik terwijl ik twee badlakens uit de kast pak. Als ik aan de beurt ben vraagt Frank eerst wat mijn klachten zijn. Ik vertel, hij luistert en stelt vragen. Dan vraagt hij me om mijn schoenen uit te doen. Uhm, alleen mijn schoenen? Ja dus, zelfs mijn sokken mag ik aanhouden. Ik moet ontspannen gaan staan en Frank beschrijft wat hij ziet. Mijn houding, mijn onbalans, alles in detail benoemd. Ik mag een badlaken op de tafel leggen, gewoon omdat dat prettiger voelt. Uitkleden is niet nodig. Ik begrijp het niet maar wacht af, ben reuze benieuwd naar wat komt.

De volgorde weet ik niet meer, wel dat Frank eerst voorzichtig gecheckt heeft tot hoever ik mijn rechterarm kon optillen (bijna niet), en ook de linkerarm (soepel). Eenmaal op de tafel gaat hij eerst aan de gang met mijn neusbotje en vervolgens komen mij beide oorlelletjes aan de beurt. Ik vraag niks, ik wacht af.

En voor de sceptici die nu de slappe lach krijgen of afhaken een vriendelijke uitnodiging om vooral nog heel even door te lezen. Frank is namelijk allesbehalve zweverig.

Want daarna mocht ik proberen mijn rechterarm op te tillen, eerst met en daarna zonder ondersteuning. En dat ging soepel en moeiteloos, zonder enige pijn! Volkomen sprakeloos en verbijsterd onderga ik vervolgens de -wat ik inmiddels als meest passend woord heb bedacht- ontkoppeling van andere gewrichten zoals mijn knieën en leer ik over de waarde van de ossenhaas (nee, geen vlees maar een spier, zoek het maar op). 

Resultaat na een uur? Geen pijn meer in mijn arm per direct, een voelbaar andere houding, een gevoel van totale ontspanning en reset. Reset van het brein is zoals Frank het ook beschrijft. Niet te bevatten maar zo voelbaar pure realiteit.

En nu is het inmiddels avond, uren erna. Wanneer ik denk “dit kan niet waar zijn, dit is niet echt” sta ik op en til mijn arm op, bijna voorbereid en alert op die inmiddels zo vertrouwde “au”. Maar die “au” blijft uit, eenvoudig omdat die er niet meer is. Pijnloos hef ik mijn arm omhoog.

Eén week later een controle. Enthousiast vertel ik dat ik geen centje pijn meer heb maar nog wel een soort van flashback. Tijdens de controle blijkt alles soepel behalve die ene rechter schouder die ik blijk te compenseren . Een kleine reset volstaat en net als een week ervoor stap ik blij verbijsterd en verwonderd de deur weer uit.

Het voelt als “ontkoppeld”,.. vrij en vooral blij!

“Mijn”. Nee, ónze vrijwilligers, met elkaar, voor elkaar, maar juist voor die ander!

Het is (nog net) maandagavond 14 april. Ik zit nog in de bank en wil naar boven gaan maar ik lees net een appje van één van “mijn” vrijwilligers over een “lief vlammetje”. Dat triggert. Welk vlammetje, mijn laatste? Ik wil eigenlijk naar bed maar check dat laatste vlammetje en besef dat juist vandaag vraagt, nee schreeuwt om een nieuw vlammetje.

Vandaag 14 april. De dag dat ik afscheid neem als vrijwilligerscoördinator van “mijn” vrijwilligers in de front-office van de bibliotheek in Zutphen na minder dan twee jaar. Bizar hoe je in zo korte tijd vervlochten en bevlogen kunt raken in iets dat je niet eerder kon verwachten, simpelweg omdat het nieuw is.

Nieuw, maar niet onbekend. Bekend, omdat het dicht bij jezelf blijkt te zijn. Dichtbij jezelf, omdat je inmiddels hebt geleerd dat dit de enig juiste optie is om zuiver te kunnen zijn en te blijven, elke dag opnieuw. 

Die leerperiode begint in juli 2023 wanneer ik officieel wordt aangesteld als vrijwilligerscoördinator in Zutphen. Het is het begin van een ontdekkingsreis. Zelf afkomstig vanuit de rol van vrijwilliger (gastvrouw) in Twello stap ik binnen met de normen en waarden zoals ik die gewend ben vanuit daar. Dat blijkt een andere wereld te zijn. Ik zoek en verken, vanuit mijzelf en met openheid naar wat voor mij ligt en stapje voor stapje verkennen we elkaar, mijn nieuwe vrijwilligers en ik, in eerst voorzichtige verkenning en gaandeweg met steeds meer vertrouwen wederzijds. 

De band en het wederzijds leren en begrijpen groeit en daarmee ook de genegenheid voor elkaar. Of is het andersom?  Is genegenheid voor elkaar misschien de ingang naar respect voor elkaar? Voer voor een avond bij kaarslicht denk ik maar zo. Feit is dat wederzijds respect naar en openheid met elkaar de absolute voorwaarden zijn om het samen te doen. En dan ook gewoon alles wat zich op de werkvloer voordoet. Wat voor de één simpel is kan voor de ander lastig zijn en omgekeerd. Dus heeft een ieder zijn of haar eigen kracht. Die krachten bundelen is dat wat uiteindelijk het beste resultaat brengt. Ik vermijd hierbij het woord “succes” bewust, want wat is succes?

Resultaat kan alles zijn. Klein of groot, meetbaar of voelbaar, bedrijfsmatig of persoonlijk, groot of klein. Resultaat telt, ook al is het nog zo klein of fragiel. En laat dat nou juist de kracht zijn van vrijwilligers, mijn vrijwilligers! Een ieder in zijn of haar eigen kracht maakt het verschil in contact met hen die het nodig heeft.

Of het nu gaat over hulp bij digitale vragen of het zoeken naar verbinding, het vinden van een goed boek of een interessante lezing of workshop of gewoon even een praatje, de gids voor velen is die ene vrijwilliger op de juiste plek, op de juiste tijd.

Dat geldt voor veel instanties maar ik ga uit van mijn eigen perceptie bij de bieb, “mijn” vrijwilligers in de front-office. Met kun kennis van boeken en hun inleving in de maatschappij en de mensen. 

Ik neem in Zutphen trots afscheid van een geweldige club vrijwilligers daar en kijk uit naar mijn overstap naar “thuis” in Twello waar ook weer een fantastische club mensen zich met hart en ziel inzet.

“Mijn”?, nee, ónze vrijwilligers, met elkaar, voor elkaar! En nog belangrijker, juist voor die ander!