Dromerig Dordogne

Ik zit in het vliegtuig en vlieg boven de wolken in de zon.

Beneden zie ik door de plukjes wolken nog stukjes onder mij voorbijkomen van het prachtige landschap waar ik een week in verdwenen was.

Dordogne, tot vorige week nog een naam op de kaart van Frankrijk, naam van een wijnstreek, niet meer dan dat.

We waren door vrienden uitgenodigd een week bij hen door te brengen op een camping in Frankrijk. Zij brengen daar elk jaar een aantal weken door en genieten van de rust en de vrijheid.

We hebben een bijzondere band met hen en namen hun uitnodiging graag aan.

En zo vlogen mijn Lief en ik een week geleden samen, zonder kinderen, naar Bergerac.

De camping was een naturistencamping, en dat was nieuw voor ons, maar geen belemmering. Na een mooie vlucht vanaf mijn geboortestad landden we op het piepkleine vliegveldje van Bergerac. Onze vrienden stonden ons al blij op te wachten.

Rijdend vanaf het vliegveld zagen we al het mooie ruime landschap, uitgestrekt, weinig mensen.

De camping Le Couderc bleek een oase van lome ontspanning met gezelligheid, gemoedelijkheid en veel aandacht voor kunst, muziek en cultuur. In de verborgen veldjes losten de vakantiegangers op, het plein en terras was overdag en 's avonds de plaats van ontmoeting.

De sfeer was ongelooflijk harmonieus en relaxed, en we hebben genoten.

Wij, die normaliter de drukte opzoeken, hebben een fantastische week gehad. En ik kon mij ook nog eens uitleven in mijn grote hobby beeldhouwen. Hoe romantisch is dat? Lekker onder de bomen staan hakken in een stuk kalkzandsteen!

Daarna een duik in het zwembad en dan met een wijntje op het terras.

De bar was warm en gezellig en het personeel supervriendelijk.

Mooie mensen in een mooie omgeving.

En natuurlijk die typisch Franse keuken waarvan we zo heerlijk geproefd hebben. Ik zou een lange lijst kunnen opnoemen van de meest fantastische gerechten maar dat wordt gewoon teveel.

Wat me absoluut zal bijblijven is de lunch in Auberge de Laplace, een boerderij waarin je eet aan een lange tafel met nog 44 anderen. Je weet niet wie er naast je zit, je weet niet wat er op het menu staat. Je weet alleen dar je puur vanuit de streek gaat eten. Eten bij Jean.

Je komt er binnen in een wat opgedirkte deel. De grote schuiframen open zodat je de geuren van buiten ruikt.

Lange tafels aan elkaar geschoven, papieren kleed erop en volle karaffen rosé, manden vol knapperig stokbrood. Je schuift aan bij de mensen die er al zitten, allemaal Frans. Bonjour en een glimlach is alles wat nodig is. 

Dan komt de soep, een knoflooksoep met brood erin.

Het klinkt gewoon maar was het niet. Gewaarschuwd voor de hoeveelheden weerstond ik de verleiding voor een tweede bord, want oh wat smaakte het heerlijk!

Daarna foie de gras, en veel canard.

Gans en eend dus. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou eten, zou willen eten. Maar het hoorde bij de landstreek en dan wil je dat ervaren.

Bij elk gerecht weer een andere wijn, zoveel je wilde.

En steeds de gastvrije gemoedelijke Jean die met alle gasten een babbeltje maakte.

Wat een feestje, wat een sfeer.....

Na 4 gangen het traditionele kaasplankje en als afsluiting goddelijk lekkere appeltaart, smeltend op je tong.

Daarna het typisch Franse kopje niet te drinken zwarte koffie.

Vol en voldaan terug naar de camping en languit en loom in de ligstoel bijkomen van al dat lekkers.

Dromerig Dordogne, met haar pittoreske dorpjes, marktjes, wijngaarden en velden vol zonnebloemen, voor een weekje volledig verdwenen in de tijd..

Een droom om nog vaak over na te dromen....