Pure ruimte..

Soms neemt het leven een onverwachte wending door de stappen die je maakt, of is het omgekeerd? Dat je stappen kunt maken door een wending van het leven? Hoe dan ook, ik zit met een grote glimlach thuis op mijn bank na een weekend vol onverwachte ontmoetingen en gebeurtenissen en ook vandaag ging het gewoon verder.

Sinds twee weken ga ik (op proef) naar een koor in Twello, StemmIn. Een voornemen dat ik al had sinds januari maar het kwam er zoals zoveel niet van. Te vol, te veel, te intens. Begin mei maakte ik de overstap van de bibliotheek in Zutphen naar Twello. Een lang proces maar oh wat een goede keuze was dat voor mij. Liefde en passie voor de reuring en diversiteit in Zutphen hield me lang tegen maar na de knoop te hebben doorgehakt blijkt Twello een warme haven, net zo liefdevol maar iets minder intens, en dat is waaraan ik onbewust behoefte had. En zo wentel ik me steeds meer in de bubbel van Twello, met dezelfde passie en reuring als in Zutphen, maar even een versnelling lager. Dat terugschakelen heeft er voor gezorgd dat ik meer rust voel en daardoor eindelijk weer meer ruimte voor nieuwe dingen of voor dingen die ik al te lang heb laten liggen, zoals schrijven en beeldhouwen. Die laatste twee heb ik het afgelopen jaar zo verwaarloosd! Maar de hemel is helderder geworden, de rust daalt in en er komt ruimte, steeds meer ruimte. Ruimte waarin ik eindelijk de stap heb gemaakt om lid te worden van een koor dat direct al warm en vrolijk aanvoelt. En vanuit die warmte ruimte om gewoon ongecompliceerd naar een zo mooi klein festival te gaan, Twello Unplugged op het heerlijke schapenweitje.

Genieten van de grote mensen en kleine mensjes want oh wat is het prachtig om die kleintjes ongeremd te zien opgaan in de muziek, veilig en omarmd. De sfeer was uniek, warm en intiem, Twello puur, Twello Unplugged, wat een aanwinst!

Het is nu maandagavond terwijl ik dit schrijf. Ik betrap mezelf erop dat ik een grote glimlach op mijn gezicht heb. Dat zegt iets wezenlijks over mijn beleving en ik ben echt niet de enige, zo heb ik inmiddels wel gehoord.

Ja alles, alles kan een mens gelukkig maken, maar voor mij is puur het toverwoord.

Pure ruimte..

Mag ik vragen om de Zandtovenaar?

Ik kom thuis, thuis in mijn eigen veilige huisje met mijn heerlijke tuintje. Thuiskomen na een lange en intensieve “HEI-dag” met collega’s van BIJ de bieb op de heerlijke locatie bij Buitenpost waar ik een paar jaar geleden nog met zoveel plezier werkzaam was. Dat maakt dus drie keer thuis, bij de bieb, bij Buitenpost en in mijn eigen huisje.

Na even heerlijk landen met een zonnetje in mijn tuin verhuis ik naar binnen om te gaan koken. Dat moet ik nog steeds gaan doen want ik las eerst even de nieuwsberichten op NOS waarna ik besloot de tv maar even aan te zetten. De kop waardoor ik dat besluit nam was die van en over Wilders. “Wilders wil “binnen enkele weken” alle grenzen dicht voor asielzoekers, anders is de PVV weg”.  Ik klikte het videomoment aan en na de warme dag trok er een ijskoude wind door mij heen, kilte tot op het bot. En ja, in nuances heeft hij mogelijk best een punt, maar dat zijn slechts nuances in een grote pan van afwijzing en vooral modder. En die modder associeer ik niet met de fysieke modder van het blotevoetenpad, maar met giftige dampen vanuit breinen die niet meer in verbinding zijn met onze aarde en met alles en iedereen die daarop leeft. Een soort van vervroegd gecreëerde ijstijd, auteur de heer Wilders, bewonderaar van Poetin.

Grenzen dicht. Sluiting van AZC’s. Terugsturen van mensen naar Syrië omdat het daar nu veilig is. Zomaar een paar punten van de PVV die zegt zijn handschoenen uit te doen. Ik krijg daar een heel akelig gevoel bij. Mijn associatie durf ik niet eens te benoemen maar het heeft iets te maken met de Tweede Wereldoorlog.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik vanuit de verte de tv, over Trump, over Poetin, over Gaza, over macht en onmacht, over bombardementen, vernietiging en totale waanzin. Daarbij lijkt Wilders nog een peuter in de zandbak. Die zandbak waarin vaak juist die eerste grenzen gezocht en bepaald werden en worden. Zandbakken overal in de wereld, klein of groot, bedoeld om samen in te spelen, alleen maar liever met anderen, met elkaar. Samen grenzen verkennen, stellen en ook verdedigen, maar wel samen, met open vizier en oog voor elkaar.

Juist dat laatste, oog voor elkaar, lijkt steeds vaker en meer te verzanden in die ooit zo overzichtelijke zandbak. Mijn zandbak vroeger was niet altijd veilig maar wel vertrouwd. Mijn zandbak in het nu is verrijkt met nieuwe bezoekers met elk hun reisverhaal. Helaas is dat reisverhaal vaak een vluchtverhaal met heel veel angsten, zorgen en verdriet. Deze reizigers hebben eindelijk een veilige haven bereikt, zo hopen en vertrouwen zij. Een vertrouwen dat met de recente uitspraken van Wilders (ik zeg geen meneer meer) volledig onderuit wordt gehaald zonder enige nuance. Iets dat mij doet terugdenken aan een kreet die ik niet zelf heb meegemaakt maar die mij door overlevering én door geschiedenislessen is meegegeven: “ Ausländer raus!”. Een kreet met een foute en na later bleek een vernietigende lading.

Mag ik vragen om de Zandtovenaar?

80 jaar vrijheid, voor mij en hopelijk ooit voor jullie..

Ik ben thuis na een heerlijke week vakantie met een tripje langs de Moezel. Dodenherdenking op een Duitse hotelkamer, vreemd maar misschien wel juist daardoor extra bewust. Vandaag dus weer thuis en voor de tv voor het bevrijdingsconcert op NPO1 waar ik bewust op heb afgestemd. Vele woorden die mij treffen maar vooral die van Stef Bos die vertelt hoe hij zijn kinderen voorleest uit de verhalen van zijn moeder. Dat triggert, met in mijn herinnering de verhalen van mijn eigen vader en moeder.

Papa, die als kind Rotterdam heeft zien branden, in de hongerwinter is weggestuurd naar het platteland zodat hij veilig was en te eten had. Mama, die een joods vriendinnetje nooit meer terugzag en zich nog zo scherp de Duitse soldaten in haar geboortedorp Winsum herinnerde waarbij zij haar toen geheel eigen versie zong van Rosamunde. De tekst kan ik nog moeiteloos zingen, hard en oh zo waar. Ik ga die tekst hier niet opschrijven omdat ze van die tijd was en voor nu alleen maar de pijn en wanhoop van toen vertelde, maar de woorden zingen onontkoombaar in mijn hoofd als een mantra van lang geleden terwijl ik die tijd zelf niet heb meegemaakt.

Niet de tijd, wel de verhalen, zowel van mijn papa als van mijn mama. Honger in Rotterdam versus platteland in Groningen. Mijn ene opa die met bonnen zijn gezin moest onderhouden, mijn andere opa die clandestien slachtte als slager en zo zijn eigen gezin en vele anderen letterlijk in leven hield. Verhalen die naar boven borrelen terwijl ik op de achtergrond kijk en luister naar het bevrijdingsconcert op NPO1. Kinderen voor kinderen zingen en dansen vol hoop en passie. Ouderen vertellen hun verschrikkingen vanuit hun overleven. Zangers zingen over het thema, anderen vertellen hun verhaal. Noraly, die “moorkop” genoemd werd maar vanavond vertelt over vrijheid en non-vrijheid. “Leef niet in angst”. Weinig woorden maar met een enorme impact.

En ik bedenk me de vluchtelingen van nu, onbekend en onbemind maar vooral ook gekend en bemind. Ik ken hun namen, slechts enkele van velen maar elke naam staat voor een mens. Een mens op de vlucht, een mens zoekend naar veiligheid en geluk, een mens zoekend naar de menselijkheid die henzelf zo kenmerkt.

En dus noem ik hierbij met eerbied en respect de namen van die enkelen die ik zelf mocht ontmoeten op mijn pad. Mensen die gevlucht zijn, mensen op zoek naar vrijheid, naar verbinding vanuit hun hart. Mensen die zoeken, hopen en verlangen naar een veilig en liefdevol bestaan in dit land dat hen opving (zo zien zij dat nog steeds allemaal zelf vanuit hun donder!).

Dus. namens mijn opa’s, oma’s, mijn papa en mijn mama, die allemaal weten wat onvrijheid was, en namens mijzelf die op mocht groeien in vrijheid, een liefdevol dankjewel en woord van hoop voor hen die mijn pad mochten kruisen.

Emre, Seham, Walah, Sümeyye, Bilal, Nurdan, Omer & Irem, dank voor wat jullie mij geleerd en gegeven hebben.

80 jaar vrijheid, voor mij en hopelijk ook ooit voor jullie..

Bijna dertig jaar later…

Precies dertig jaar geleden zit ik nog boven in ons huis op kantoor, aan het werk zoals wel vaker. Die avond schrijf ik ook nog een heel epistel aan jou, mijn ongeboren kind dat ik over vier weken verwacht. Het wordt laat die avond. De volgende dag op pad voor de laatste “kraam”boodschappen. Jouw vader en ik zijn in Hengelo als ik opeens iets voel dat ik niet kan stoppen. Ik bel met de verloskundige die me direct doorverwijst naar het ziekenhuis voor controle. Binnen het uur lig ik in een ziekenhuisbed waar nog geen tien minuten later de eerste wee zich aandient. Jouw vader spoedt zich naar huis om wat spulletjes op te halen en wordt daar overvallen door jouw opa en oma die langskomen met oliebollen want het is Koninginnedag die dag, ook op een zaterdag net als dit jaar. Iedereen in de zenuwen natuurlijk want je komt vier weken te vroeg. 

In het ziekenhuis gaat alles op topsnelheid. Binnen drie uur na die eerste wee wordt jij om 21:04 geboren. Mijn oh zo kleine meisje dat na een kort momentje in mijn armen direct bij me wordt weggehaald omdat je in de couveuse moet. Ik kan niet wachten tot ik naar je toe mag! En daar lig je dan, jouw beeld zo haarscherp op mijn netvlies gebrand in dat eerste uur van jouw leven.

En och lief prachtkind, jij en ik weten dat jouw leven niet over rozen ging, dat er heel veel obstakels en diepe dalen waren maar gelukkig ook hoogtepunten met heel veel liefde. 

Je hebt veel overwonnen lieve dochter , we zijn op onze weg samen steeds meer verstrengeld geraakt. Onze navelstreng is onverbrekelijk voor eeuwig.

En nu tikt de klok door, op naar morgen, jouw geboortedag en de herinneringen buitelen in overvloed door mijn hoofd. Nog één nachtje slapen, weet ik nu.

Bijna dertig jaar later…

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

Vandaag, donderdag 24 april is het dan echt zover, mijn laatste werkdag in de bieb in Zutphen. Tien dagen geleden al een warm afscheid van “mijn” vrijwilligers, drie dagen later een verrassingsafscheid van mijn collega’s van Team Service en vandaag dan echt de laatste werkdag waarbij ik denk dat ik alles al gehad heb. Dat blijkt niet zo te zijn.

Deze laatste dag word ik verrast en verwend met wéér zulke lieve attenties van collega’s. Cadeautjes met een lief kaartje en ook weer prachtige woorden waar ik stil van word maar oh zo blij mee ben. Deze laatste werkdag is mijn kers op een heel bijzondere taart.

Een taart, gemaakt van multi-culti ingrediënten uit alle windstreken. Versierd met alle kleuren uit de regenboog. Met een smaak en topping die hun weerga niet kennen, kortom een wereldfeestje, en dat in prachtig Zutphen. Zutphen met haar antroposofische bevolking vol geur en kleur en inclusiviteit. Jong en oud, een bonte warme mengelmoes van mensen met als verbinding de liefde voor boeken, voor lezen, voor leren, voor samen delen en vooral voor samen léven.

Wat heb ik al die indrukken opgeslorpt, wat heb ik genoten van die diversiteit, van toevallige toerist tot vaste bezoeker met elk hun eigenheid en eigen-zijn.

Ik schrijf dit met een grote glimlach terwijl de beelden in mij naar boven komen. De beelden van nieuwkomers die zo graag een bijdrage willen leveren aan het land dat hen heeft opgevangen. De beelden van de veelheid van klassen, van ISK en praktijkonderwijs tot vrije school, VO, MBO en alles daartussen en eromheen. De bevlogen leerkrachten die dat begeleiden en onze bevlogen leesmediacoaches die hierbij de verbinding maken en zijn. De groeiende activiteiten voor jong en oud, van Bieblab tot digitale ondersteuning voor wie dat nodig heeft. Dat alles gefaciliteerd door bevlogen collega’s, hoe mooi is dat! En ja, ik besef dat ik het woord bevlogen al drie keer herhaald heb en dat is onbewust en daarmee geen toeval.

“Vaste” medewerkers met elk hun competentie, vrijwilligers met elk hun achtergrond én motivatie om dit te doen en zich hiervoor in te zetten. Het is een magische cocktail waarbij ieders ervaring gemixt wordt tot die steeds weer nieuwe of juist vertrouwde smaak. Een cocktail, eigenlijk is dat precies het juiste woord. Gemixt door en bestaand uit verschillende ingrediënten, vervolgens door elkaar gehusseld, “shaken of stirred”, alias James Bond.

Juist die mix maakt de magie, juist die mix is onmisbaar, juist die mix maakt de bieb als ontmoetingsplek zo mooi, zo wezenlijk en zo onmisbaar.

En ja, Zutphen wat ben je mooi!!

Maar straks na mijn overstap naar Twello vind ik ook daar weer die verbinding. Misschien kleiner maar in de kern net zo waardevol. En dus blijft mijn grote glimlach, van afscheid naar nieuw begin vol vertrouwen en verwachting en een nieuwe taart, met wie weet wat voor nieuwe kers!

Dág mooie bieb Zutphen, wat was je een warm bad..!

(Foto vaste bezoeker Johnny in het kader van pure verbinding)

Het voelt als “ontkoppeld”.. vrij en vooral blij!

Al een flink aantal weken heb ik last van mijn schouder en bovenarm en het wordt met de dag erger dus ga ik toch maar even langs de huisarts die een overbelaste pees vermoedt. Nog even aanzien is haar advies en anders naar de fysio. Dus dat nog even aanzien doe ik maar de pijn wordt elke dag een beetje meer. Twee collega’s bij de bieb adviseren mij om naar Frank te gaan, Praktijk De Kern in Twello. Hij is gespecialiseerd in frozen shoulders, zo vertellen ze mij. Al verschillende keren heb ik publicaties van en over hem gelezen in het Voorster Nieuws. Elke keer dacht ik “misschien moet ik daar eens naartoe?”, maar zoals met zoveel dingen is dat er niet van gekomen.

Tot nu, tot vandaag, 16 april. Ik heb een afspraak met her verzoek twee grote badhanddoeken mee te nemen. Dat zal wel een intensieve massage worden denk ik terwijl ik twee badlakens uit de kast pak. Als ik aan de beurt ben vraagt Frank eerst wat mijn klachten zijn. Ik vertel, hij luistert en stelt vragen. Dan vraagt hij me om mijn schoenen uit te doen. Uhm, alleen mijn schoenen? Ja dus, zelfs mijn sokken mag ik aanhouden. Ik moet ontspannen gaan staan en Frank beschrijft wat hij ziet. Mijn houding, mijn onbalans, alles in detail benoemd. Ik mag een badlaken op de tafel leggen, gewoon omdat dat prettiger voelt. Uitkleden is niet nodig. Ik begrijp het niet maar wacht af, ben reuze benieuwd naar wat komt.

De volgorde weet ik niet meer, wel dat Frank eerst voorzichtig gecheckt heeft tot hoever ik mijn rechterarm kon optillen (bijna niet), en ook de linkerarm (soepel). Eenmaal op de tafel gaat hij eerst aan de gang met mijn neusbotje en vervolgens komen mij beide oorlelletjes aan de beurt. Ik vraag niks, ik wacht af.

En voor de sceptici die nu de slappe lach krijgen of afhaken een vriendelijke uitnodiging om vooral nog heel even door te lezen. Frank is namelijk allesbehalve zweverig.

Want daarna mocht ik proberen mijn rechterarm op te tillen, eerst met en daarna zonder ondersteuning. En dat ging soepel en moeiteloos, zonder enige pijn! Volkomen sprakeloos en verbijsterd onderga ik vervolgens de -wat ik inmiddels als meest passend woord heb bedacht- ontkoppeling van andere gewrichten zoals mijn knieën en leer ik over de waarde van de ossenhaas (nee, geen vlees maar een spier, zoek het maar op). 

Resultaat na een uur? Geen pijn meer in mijn arm per direct, een voelbaar andere houding, een gevoel van totale ontspanning en reset. Reset van het brein is zoals Frank het ook beschrijft. Niet te bevatten maar zo voelbaar pure realiteit.

En nu is het inmiddels avond, uren erna. Wanneer ik denk “dit kan niet waar zijn, dit is niet echt” sta ik op en til mijn arm op, bijna voorbereid en alert op die inmiddels zo vertrouwde “au”. Maar die “au” blijft uit, eenvoudig omdat die er niet meer is. Pijnloos hef ik mijn arm omhoog.

Eén week later een controle. Enthousiast vertel ik dat ik geen centje pijn meer heb maar nog wel een soort van flashback. Tijdens de controle blijkt alles soepel behalve die ene rechter schouder die ik blijk te compenseren . Een kleine reset volstaat en net als een week ervoor stap ik blij verbijsterd en verwonderd de deur weer uit.

Het voelt als “ontkoppeld”,.. vrij en vooral blij!

“Mijn”. Nee, ónze vrijwilligers, met elkaar, voor elkaar, maar juist voor die ander!

Het is (nog net) maandagavond 14 april. Ik zit nog in de bank en wil naar boven gaan maar ik lees net een appje van één van “mijn” vrijwilligers over een “lief vlammetje”. Dat triggert. Welk vlammetje, mijn laatste? Ik wil eigenlijk naar bed maar check dat laatste vlammetje en besef dat juist vandaag vraagt, nee schreeuwt om een nieuw vlammetje.

Vandaag 14 april. De dag dat ik afscheid neem als vrijwilligerscoördinator van “mijn” vrijwilligers in de front-office van de bibliotheek in Zutphen na minder dan twee jaar. Bizar hoe je in zo korte tijd vervlochten en bevlogen kunt raken in iets dat je niet eerder kon verwachten, simpelweg omdat het nieuw is.

Nieuw, maar niet onbekend. Bekend, omdat het dicht bij jezelf blijkt te zijn. Dichtbij jezelf, omdat je inmiddels hebt geleerd dat dit de enig juiste optie is om zuiver te kunnen zijn en te blijven, elke dag opnieuw. 

Die leerperiode begint in juli 2023 wanneer ik officieel wordt aangesteld als vrijwilligerscoördinator in Zutphen. Het is het begin van een ontdekkingsreis. Zelf afkomstig vanuit de rol van vrijwilliger (gastvrouw) in Twello stap ik binnen met de normen en waarden zoals ik die gewend ben vanuit daar. Dat blijkt een andere wereld te zijn. Ik zoek en verken, vanuit mijzelf en met openheid naar wat voor mij ligt en stapje voor stapje verkennen we elkaar, mijn nieuwe vrijwilligers en ik, in eerst voorzichtige verkenning en gaandeweg met steeds meer vertrouwen wederzijds. 

De band en het wederzijds leren en begrijpen groeit en daarmee ook de genegenheid voor elkaar. Of is het andersom?  Is genegenheid voor elkaar misschien de ingang naar respect voor elkaar? Voer voor een avond bij kaarslicht denk ik maar zo. Feit is dat wederzijds respect naar en openheid met elkaar de absolute voorwaarden zijn om het samen te doen. En dan ook gewoon alles wat zich op de werkvloer voordoet. Wat voor de één simpel is kan voor de ander lastig zijn en omgekeerd. Dus heeft een ieder zijn of haar eigen kracht. Die krachten bundelen is dat wat uiteindelijk het beste resultaat brengt. Ik vermijd hierbij het woord “succes” bewust, want wat is succes?

Resultaat kan alles zijn. Klein of groot, meetbaar of voelbaar, bedrijfsmatig of persoonlijk, groot of klein. Resultaat telt, ook al is het nog zo klein of fragiel. En laat dat nou juist de kracht zijn van vrijwilligers, mijn vrijwilligers! Een ieder in zijn of haar eigen kracht maakt het verschil in contact met hen die het nodig heeft.

Of het nu gaat over hulp bij digitale vragen of het zoeken naar verbinding, het vinden van een goed boek of een interessante lezing of workshop of gewoon even een praatje, de gids voor velen is die ene vrijwilliger op de juiste plek, op de juiste tijd.

Dat geldt voor veel instanties maar ik ga uit van mijn eigen perceptie bij de bieb, “mijn” vrijwilligers in de front-office. Met kun kennis van boeken en hun inleving in de maatschappij en de mensen. 

Ik neem in Zutphen trots afscheid van een geweldige club vrijwilligers daar en kijk uit naar mijn overstap naar “thuis” in Twello waar ook weer een fantastische club mensen zich met hart en ziel inzet.

“Mijn”?, nee, ónze vrijwilligers, met elkaar, voor elkaar! En nog belangrijker, juist voor die ander!

Misschien wel juist omdat het lente is?

Gisteren was het een eerste zonovergoten lentedag. Blije mensen op straat en overvolle terrasjes. Ook voor mij een heerlijke lentedag waarvan ik samen met mijn lieve dochter heb genoten. Niet op een overvol terras maar in de rust en intimiteit van een gezellig restaurantje binnen.

Dochter blij, ik blij, samen blij.

Het voelt extra dierbaar omdat het drie weken geleden is dat een goede vriendin van haar volkomen onverwacht is overleden. Jong en vol toekomstplannen vol verwachting en dan toch zomaar ineens weg, definitief. Ook ik kende haar en had een bijzondere band met haar. Dat maakt de beleving met mijn prachtkind extra kostbaar, omdat het zomaar over kan zijn, kwetsbaar als het leven is. Dus wordt de spreuk “pluk de dag, Carpe Diem” weer zoveel meer dan een tegeltjeswijsheid, een diep besef.

Vanavond mijmer ik erover. Mijmeren was een favoriet woord van mijn papa en zo val ik terug in de tijd en in de herinneringen. Herinneringen van verliezen en afscheid nemen voor altijd. Daarbij kolkt dan mijn aversie naar boven tegen het woord “gecondoleerd”. Met name de laatste jaren krijg ik dat woord niet meer uit mijn strot en zeer waarschijnlijk heeft dat te maken met met jeugd. De aversie tegen dat woord wordt steeds sterker. Ik kies ervoor om bij condoleances (dat woord heb ik geen moeite mee) iets anders of gewoon niets te zeggen. Of juist misschien wel genoeg, met woorden zonder woorden. Met een blik, een extra handdruk, een omhelzing. Maar niet dat -voor mij- zo kille, hulpeloze “gecondoleerd”, hoe goed bedoeld ook.

Waarom dit nu zomaar bij mij opkomt? Ik weet het niet maar niets is zomaar. Misschien juist wel omdat gisteren zo’n ongelooflijk kostbaar moment was, intens en vol liefde zonder maskers, puur en ongerept.

De zon schijnt, de bloembollen barsten open, de bomen en struiken ontluiken in hun frisse groen. Het leven lijkt in alles voluit tot bloei te komen, dus..

misschien wel juist omdat het lente is?

Galerie The Waverly, een fenomenale voorstelling..

Het is een paar weken geleden als een goede vriendin me vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar een voorstelling van haar zoon Pepijn. Natuurlijk zeg ik ja want die voorstellingen zijn altijd leuk en bijzonder. Wat later begrijp ik dat het geen cabaret is maar een voorstelling die gaat over dementie/Alzheimer met Anne-Wil Blankers in de hoofdrol. Anne-Wil was (is) een actrice waar mijn moeder fan van was. Dat maakt het extra bijzonder dus ik kijk ernaar uit.

Vanavond is het zover. De voorstelling is in Orpheus in Apeldoorn en het publiek bestaat voor het grootste deel uit ouderen. Voorafgaand aan de voorstelling waarschuwt vriendin mij dat het behoorlijk aangrijpend is. Ik heb het stuk al gegoogeld en een pakje zakdoekjes in mijn tas gestopt die ik gedurende de voorstelling ook hard nodig heb.

Want oh wat is het onvoorstelbaar herkenbaar en rakend. Het verdwalen in de tijd, de verwarring bij de hoofdpersoon én haar familie. De langzame aftakeling zo zichtbaar verbeeld, zo herkenbaar ook. De wanhoop en frustraties bij de familie, de machteloze en kansloze strijd met daarbij ook gelukkig de noodzakelijke humor, soms licht maar ook gitzwart. Ik heb ademloos gekeken en beleefd, gelachen maar ook zó gehuild! Wat me het meeste geraakt heeft is de subtiele verandering die Anne-Wil zo in detail neerzet in woorden, herhalende zinnen maar vooral in haar manieren van steeds meer kwetsbaar bewegen. Haar manier van lopen, stapjes, stampen met die onbeschrijfelijke wanhoop en verwarring, het raakt me tot op het bot, in elke vezel.

In een recensie lees ik later dat iemand schrijft dat ze niet begrijpt dat er op bepaalde hartverscheurende momenten gelachen wordt omdat ze wel wil schreeuwen “zo is het echt!”. Dat gevoel deel ik, al besef ik dat lachen soms ook uit ongemak kan zijn.

Maar lieve mama, ik begrijp waarom je zo fan was van Anne-Wil Blankers, want wat heeft zij dit onbeschrijfelijk goed neergezet. Weer thuis kijk ik even naar boven, buiten, naar de volle maan en de heldere sterren en ik zeg: “dag lieve mama, het was zó mooi vanavond, je zou genoten hebben.”

Galerie The Waverly, een fenomenale voorstelling..

Mijn god, ze zijn echt volwassen..!

Mijn lieve dochter is niet van het bellen. Teveel prikkels, te sociaal belastend. Mijn mooie oudste zoon is al helemaal niet van het bellen en jongste zoon appt ook liever dan dat hij belt. Ik ben er inmiddels aan gewend en accepteer het als horend bij hen.

Maar dan zomaar opeens heb ik een onverwacht prachtig telefoongesprek met mijn meisje. Ze klinkt ontspannen, ondanks de voor haar spannende ervaringen, maar ze klinkt niet gestresst. Ook het telefoongesprek daarna met jongste zoon is ontspannen met wederzijds begrijpen.

Dochterlief heeft vast al gegeten, zoonlief haalt net een pizza uit de oven en bij mij is de lasagne bijna klaar.

Wanneer de gesprekken beëindigd zijn en ik mijn maaltijd verorberd heb zak ik achterover in mijn bankje met een blije en trotse glimlach. Want met een levensreis vol hobbels en dalen hebben ze het alledrie toch maar mooi geflikt! Hun eigen levenspad gevonden, elk passend voor hen, met hoop en zelfvertrouwen, hoe mooi is dat?!

Zoekend, vechtend, met veel hindernissen maar kijk waar ze nu zijn, op eigen kracht maar ook met liefdevolle ondersteuning en vooral vertrouwen.

Mijn god, ze zijn echt volwassen..!