Blauwe sjaal

Mijn blauwe sjaal is weg.

Niet kwijtgeraakt of verloren, maar meegenomen.

Meegenomen door iemand, bewust of onbewust, en niet teruggegeven.

Het was nota bene tijdens een workshop Social Media.

Beetje wrang....het woord sociaal in deze....

Ik was gehecht aan mijn blauwe sjaal, meer dan zo maar een beetje.

Daarom hierbij het verhaal, het verhaal van mijn blauwe sjaal.....

Istanbul, januari 2012

Een stedentripje, samen met mijn Lief naar Istanbul, 5 dagen samen weg.

Ietwat ongelukkig door een gewijzigde vlucht is het effectief 4 dagen, we gaan het samen volop beleven. Een heerlijke vlucht, een landing vol verwachting, de reis naar het hotel in het oude Istanbul. Gauw de bagage op de kamers neergooien en direct de stad in. Istanbul ruiken, proeven, horen, zien, beleven. Het is al donker. Alles is goed te lopen, we wanen ons in het sprookje van 1000-en1-nacht. De maan schijnt haar zilveren licht over een van de vele moskeeën. We houden onze adem in bij zoveel moois. Geen kip op straat maar dat kan ons niet schelen. We zijn in Istanbul, wauw, wat mooi!

De volgende ochtend na het ontbijt snel het hotel uit, de stad in.

Het eerste de beste winkeltje waar ik naar binnen stap is een ambachtelijk weefwinkeltje.

Een jonge man achter het weefgetouw, schappen vol met sjaals, zijden sjaals.

Ik ontdek een prachtig blauwe sjaal, zo mooi geweven, de kleur pauwblauw, ik ben verliefd, hopeloos verliefd op deze sjaal. De jonge man vertelt over hoe hij de zoveelste nazaat is van een familiebedrijf, alles wordt met de hand geweven, niets machinaal.

Mijn Lief duikt proestend weg achter een stapel stoffen, hij weet hoe gevoelig (en goedgelovig) ik ben bij dit soort verhalen. Ik koop onmiddellijk huisgestookte drankjes bij lieve oude mannetjes langs de weg, die later voor de helft van de prijs in de supermarkt staan.... Maar hij laat me in mijn heerlijke waan.

De sjaal is me te duur, zelfs na eindeloos afdingen nog steeds 80 euro, ik heb het er niet voor over, voor een sjaal. Ik koop hem niet en zoek alle dagen daarna na een zelfde soort pauwblauwe sjaal..

Ik vind hem niet en stap in het vliegtuig naar huis met toch een gevoel van spijt, al vind ik hem nog steeds te duur.....

Berlijn, maart 2012

Een weekendje weg, een stedentripje met de bus. 

Door omstandigheden een reis waarvan tot op het laatste moment niet zeker was of hij kon doorgaan. Een reis omgeven met heftige emoties waarover ik niet in detail ga. We gingen.

Twee dagen Berlijn, twee dagen door de stad, niet slenterend en sjouwend zoals gewoonlijk, maar grotendeels per bus. Zoveel gezien, zoveel geproefd, zoveel gevoeld...

Tranen van ontroering bij De Muur, tranen over zo'n historie, tranen van genieten, wij samen in het gras op het Museumeiland, in de zon... Wat een mooie beelden, wat veel herinneringen.

De laatste uurtjes. Nog even over de Kurfurstendam. En daar zie ik mijn sjaal. Mijn pauwblauwe sjaal, niet van zijde, maar wel dat intens blauwe.

Ik grijp hem uit het rek en koester hem onder mijn kin. Ik kijk naar mijn Lief en hoef niets meer te zeggen, niets meer uit te leggen. Hij weet het. Deze sjaal is mijn sjaal, zonder twijfel.

Gelukzalig loop, nee, zweef ik terug richting bus. Wat ben ik blij met mijn sjaal, toch nog mijn mooie pauwblauwe sjaal.... Ik koester hem, hij is me zo dierbaar.

Een paar weken terug. 

Een lange werkdag, ontmoetingen met veel mensen, nieuwe mensen, mooie mensen. 

Tussen de middag even uitwaaien aan het strand, daar ben ik toch vlakbij. Er staat een harde wind, windkracht 7 of 8. Mijn sjaal waait weg, ik ren er achteraan, wat stumperig op mijn hoge hakken door het zand. Ik kan hem nog net te pakken krijgen en knoop hem dubbel om mijn hals, mijn zo dierbare blauwe sjaal.

's Middags een workshop Social Media. Ik wordt gepakt door de presentatie en de enthousiaste spreker en schrijf me  helemaal suf. Na de sessie moet ik eerst even naar het toilet. Mijn spullen laat ik liggen. Natuurlijk laat ik die even liggen.

Ik kom terug, nog vol van alles wat ik die dag, die ochtend, die middag beleefd heb.

En dan is mijn sjaal weg, ligt niet meer op mijn stoel.

Geen paniek, niet eens een vraagteken. Wat attent dat iemand mijn sjaal heeft zien liggen en heeft afgegeven bij de organisatie.

De realiteit blijkt anders. De sjaal is niet meer te vinden. Ook een mail van de organisatie naar alle deelnemers geeft geen reactie. De sjaal blijft weg.

En ik ben er helemaal misselijk van, echt misselijk.

Want ik heb om mij heen gekeken, mensen gezien, in de ogen gekeken.

En iemand in die grote groep, iemand heeft mijn sjaal meegenomen.

Hem niet teruggestuurd, ook niet na een email.

En ik besef dat niet alle oude mannetjes hun drankjes zelf gestookt hebben, dat weet ik heus wel.

Maar in een groep, een gesloten groep?

Ik ben met mijn pauwblauwe sjaal iets kostbaars van mijzelf kwijtgeraakt, iets met een enorme gevoelswaarde. 

Maar ik ben meer kwijtgeraakt dan dat....