Ik zit in de bank en zet het journaal aan. Het eerste item is het noodweer dat over Nederland is getrokken, met hagel, onweer, regen en windhozen.
Windhozen.... Diep vanuit mijn onderbuik komt het in een niet te stuiten vaart naar boven...
En even, heel even, voel ik de totale paniek van toen, flitsen er beelden door mij heen van lang geleden, messcherp, als op een goed bewaard negatief.
De beelden op tv zijn anders dan die in mijn hoofd...
11 augustus 1972
De laatste vakantiedag van ons op Ameland, de koffers stonden allemaal al klaar, zodat we nog konden genieten van die laatste vakantiedag. Mijn vader, moeder, zusje, mijn broertje en ik.
Het tenthuisje waarin we jaar na jaar zaten al netjes opgeruimd.
8 uur 's morgens, allemaal nog in pyjama, net wakker.
De buurman roept mijn vader. "Ton, kom eens kijken, kijk eens wat een donkere wolk boven zee!"
We gaan allemaal naar buiten om te kijken. Onze camping ligt vrijwel direct aan zee, er zit maar een duintje tussen. Ons favoriete plekje, al jarenlang.
We kijken naar die rare zwarte wolk in de vorm van een trechter, en we roepen oh en ah.
Geen angst, geen enkel vermoeden.
Het begint te waaien en te regenen, het begint harder te waaien...
Mijn vader roept: "allemaal de tent in!" En begint het tentzeil dicht te knopen.
Dan vergaat de wereld.....
Ik zie de beelden nog op mijn netvlies, ook na 41 jaar.
Ik hoor nog het gierende geluid van de wind, erger dan huilen, erger dan bulderen, nooit meer zal ik dat geluid vergeten....
Het eerste beeld dat ik mij herinner is die inktzwarte slurf die over de camping trekt, caravans opzuigend als een immense stofzuiger... Een beeld dat ik zo uit zou kunnen tekenen....
Het volgende moment is stilte, doodse stilte.
Mijn vader checkt wie waar is, mijn moeder roept: "Erik, waar is Erik?"
We vinden mijn broertje na angstig zoeken meters verderop, bleek en stil..
Vijf jaar was hij, mijn broertje Erik, en ik was twaalf toen ik hem verloor..
Ik zie de beelden van de windhozen op het 8 uur journaal en beleef alles weer in een nietsontziende caleidoscoop.
Sommige beelden, hoe lang ook geleden, blijven messcherp, en doen, heel even, weer net zo'n pijn...
Ik zit in de bank en kijk niet meer naar het journaal.
In maart 1973 kwamen wij vanuit Amsterdam in Rotterdam wonen een leerden later je paps en mams kennen bij ckv NIO. Toen hoorden wij van het verschrikkelijke verdriet. Erik was ongeveer in de leeftijd van onze zonen Jan en Hans. Weet je nog het moment, dat je vader en moeder verhuisden van Hilligersberg naar Markelo, dat we met z'n allen hebben staan kijken naar een afdruk van zijn hand op het plafond in de slaapkamer?
BeantwoordenVerwijderenWat een herinneringen. Koester ze vooral!
Lieve Carin,
BeantwoordenVerwijderenEen reactie van mij: ik begin te lezen en denk , mooi verhaal en mooi beschreven! En dan... dan schiet ik vol, mijn maag trekt samen en ik denk: mijn God, Carin, heb jij dit meegemaakt als 12 jarig meisje??
Lieve Carin, ik omarm je en geef je een knuffel,
liefs José ( Hendriksen)