Een oud maar oh zo sterk draadje, ongebroken..

Met tussenpozen volgen we elkaar op Facebook nu al een paar jaar, mijn schoolvriendinnetje van vroeger en ik. Met vroeger bedoel ik onze kindertijd toen we samen in de klas op de basisschool zaten. Hilda is haar naam en we gingen veel met elkaar om. Ik was destijds dat meisje met dat brilletje en werd veel gepest. Zij was de vechter met wat je nu een grote bek zou noemen en ze heeft letterlijk voor mij gevochten. Zij kwam uit een streng gereformeerd gezin dat op zondag niet één maar twee keer naar de kerk moest. Ik was van Hervormde huize, niet twee maar één keer naar de zondagsschool en later de kerk maar ook strak in de leer. Beiden zijn we opgevoed met zondags niet buiten spelen met andere kinderen, en bij elkaar komen al helemaal niet. Zondag was de dag des Heren, de rustdag.

Hilda was één van een gezin met acht kinderen en heel veel beesten. 73 hamsters, Gerrit de tamme kraai en later Astrid, een Doberman pincher waarvoor ik stiekem altijd bang was. Hilda had haar echter strak onder controle. Onze gezinssituatie was verschillend in veel opzichten maar wij waren vriendinnetjes. Zij was de stoere met stip op één. Dat was toen. Zoals het gaat in een mensenleven raakten we elkaar kwijt toen we naar de middelbare school gingen, niet dezelfde. Dat zij later verhuisde weet ik niet eens meer. Wél dat we nog bij elkaar op bezoek zijn geweest toen we beiden net getrouwd waren. Dan praat ik over 42-44 jaar geleden!

De laatste weken proberen we serieus iets af te spreken samen en na allerlei data is het vandaag dan zover. Hilda komt naar mij, helemaal vanuit Noord-Holland. Allebei kijken we er enorm naar uit. Tegen de tijd dat ze aankomt voel ik toch een soort van nervositeit maar dat is weg op het moment dat ik de deur opendoe. Daar staat ze dan, alsof ze nooit is weggeweest. We praten vanaf het moment dat ze de drempel overstapt en stoppen pas wanneer ze weer weggaat. We ontdekken dat we echt wel heel veel delen en halen onze jeugd naar boven die vaak pijnlijk verschillend is en toch zo herkenbaar.

Mijn stoere vriendin heeft een leven achter zich waarin ze het moest hebben van haar eigen kracht en dat heeft ze ook geflikt. In die hele tijdlijn van toen tot nu vinden we elkaar moeiteloos in parallellen en levensfases, hoe mooi is dat. En we zijn nog lang niet uitgepraat. Ik zwaai haar uit in de wetenschap dat we elkaar zeker weer gaan zien en dan bij haar thuis. Mijn oude schoolvriendinnetje van meer dan 55 jaar geleden. Met nog steeds diezelfde onverwoestbare kracht, vechtlust, Rotterdamse directheid en heerlijke humor. Ik ben blij dat we de draad weer hebben opgepakt.

Een oud maar oh zo sterk draadje, ongebroken..