Bieblab is voor jong en oud..!

Vanmiddag was er “BiebLAB” in de bibliotheek Zutphen met als thema Kerstatelier. “Wil jij zelf een originele kerstkaart maken met een greenscreen? Of je eigen kerstversiering maken met een 3D-pen? Dan ben je van harte welkom in het biebLAB kerstatelier 🎄 Je kunt gewoon binnenlopen!”

Mijn werktijd zat erop maar ik werd nieuwsgierig toen een collega dolenthousiast een zelfgemaakte kerstkaart liet zien. “Dat wil ik ook!” riep ik en dus nam ik een kijkje bij de activiteit. De tafels zaten vol met kinderen die volledig gefocust waren op waar ze mee bezig waren. Papa’s en mama’s, opa’s en oma’s namen foto’s van hun (klein)kinderen in actie. Gezellige volle bak. Ik mocht ook aanschuiven en vroeg hoe het precies werkte. Collega Charise, lees-mediacoach bij de bieb, legde het me uit. Ik voelde me per direct weer een kind op de basisschool toen ze zei “hier is een stappenplan, probeer het eerst maar zelf”. En ik las stap voor stap maar moest ook steeds weer een stapje terug omdat ik het of te snel deed of het niet begreep. Als een geduldige lieve juf hielp Charise me door alle stappen heen en na afloop kreeg ik weliswaar geen sticker maar wel een compliment dat ik het “goed gedaan had”. En ik was als een kind zo blij!

 Ik zat daar, als best wel oud, tussen kinderen van zo rond tien, twaalf jaar? Zij deden het moeiteloos, keken -denk ik- met verbazing naar die mevrouw die er niets van snapte. Ik keek met verbazing naar hen en het gemak waarmee ze het deden. De volkomen normale acceptatie van het feit dat jouw digitale kerstkaart vier keer door de printer moet om jouw creatie af te drukken. Voor hen volkomen logisch, voor mij een openbaring.

Is mijn kaart perfect? Absoluut niet, ik had moeten bijsnijden, aanpassen etcetera. Maar wat ben ik er blij mee en trots op! Een voor mij heel nieuwe ervaring en dan ook nog met complimenten van de juf, “dat heb je goed gedaan”.

Ik schrijf dit met een grote glimlach. De kaart pronkt in mijn boekenkast en ik besef dat ondanks dat ik mezelf best wel digitaal vaardig vind er nog een wereld is te ontdekken!

Bieblab is voor jong en oud..!

Rijwielen of wij-wielen?

Vanmorgen ergens rond half negen rij ik Zutphen in. Ik ben alert op alle fietsers die op weg zijn naar werk of school. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het aantal fatbikes neemt in rap tempo toe en ik schrik elke keer weer van de snelheid, al dan niet opgevoerd. Ook schrik ik vaak van de onverschillige blik, de opgestoken middelvinger of meer.

Vanmiddag kom ik thuis en moet nog even een vergeten boodschap doen dus ik wandel naar de supermarkt vlakbij. Het is al donker wanneer ik plotseling lopend in stilstand schiet voor een voorbijrazende oudere op een E-bike. Het is dat ik terugstap, anders had hij mij geraakt.. Een woedende blik was mijn deel terwijl hij langsraasde.

Nog enigszins van slag stap ik de winkel binnen waar ik zijn moet en deel mijn belevenis. De jonge man achter de balie reageert met de opmerking dat je bij fatbikes vaak een “vette bek” krijgt die je van ouderen niet krijgt. Ik antwoord dat de vernietigende blik die ik krijg van ouderen op een e-bike non verbaal net zo voelt als een vette bek en eindig met de woorden “maar laten we alsjeblieft lief zijn voor elkaar”. Met een wederzijdse glimlach loop ik de winkel weer uit.

Tussen vanmorgen en vanmiddag passeerde ik overigens ook nog verschillende scootmobielen die vol overtuiging de hele rijweg opeisten. Dat gaf me behalve ergernis ook ook een glimlach. Ik zie nog mijn oude papa die met gevaar voor eigen leven mijn straatje uit scheurde zonder daarbij te bedenken dat het best wel link was. Maar hij had geen onverschillige blik en hij stak ook geen middelvinger op, al vond hijzelf dat wat hij deed helemaal oké was. 

Toch is er iets veranderd in de tijd. Vroeger nam je deel aan, was je deel van. Nu lijkt het alsof je recht hebt op. 

Iets van rijwielen naar wij-wielen?

Zo ga je niet met mensen om..

Het is zaterdagavond rond half elf wanneer ik na een theatervoorstelling mijn telefoon weer aanzet. Wanneer de verbinding er is popt er een berichtje op van één van “mijn” vrijwilligers BIJ de bieb. Het is Bilal en het bericht is een wanhoopskreet. Hij heeft die avond namelijk de boodschap gekregen van het COA dat hij wordt overgeplaatst van Zutphen naar Gilze, en wel maandag, vandaag dus. Hij vraagt of ik zondag misschien contact op wil nemen omdat hij een vrijwilligerscontract heeft bij onze bieb en hij stuurt me een telefoonnummer en e-mailadres door.

Bilal is een vluchteling vanuit Turkije die na aankomst op Schiphol is doorgestuurd naar Ter Apel, daar de volgende dag is doorgestuurd naar Assen, vervolgens na vier dagen door naar Budel en vanuit daar na één of twee weken weer is doorgestuurd naar het AZC in Zutphen waar hij nu inmiddels veertien (!!) maanden verblijft. In die veertien maanden is hij naar taalles gegaan, heeft meerdere taalcoaches en kwam in mei van dit jaar op aanraden van iemand die hem voorging vragen of hij vrijwilligerswerk kon doen in de bibliotheek. Zijn voorganger was Emre die zich in minder dan twee jaar bekwaamde in onze taal, ruim vier vrijwilligersbanen had en zich stuk werkte om te kunnen bijdragen aan het land dat hem opving, zijn nieuwe thuisland. Met diezelfde instelling kwam Bilal aan de balie en we verwelkomden hem graag.Bilal ontpopte zich als een gretige leerling met een mooie levenshouding. Nog geen week geleden maakte één van de oudere collega-vrijwilligers de “grap” dat als Bilal wegging zij ook zouden gaan. Dat zegt veel over zijn inzet en zijn “Zijn”. 

Met Bilal kwamen er druppelsgewijs meer vrijwilligers vanuit het AZC, allemaal met dezelfde instelling en motivatie. Allemaal hoog opgeleid, gemotiveerd en dankbaar dat ze hier mogen zijn. Allemaal met de wil om hier in dit land hun bijdrage te kunnen leveren, het land dat hun nieuwe thuisland is geworden. 

Zaterdagavond brak de pleuris uit. Paniek, wanhoop en vooral het niet begrijpen. Natuurlijk zit ik zondagochtend aan de telefoon met het COA in Zutphen. Er wordt mij uitgelegd dat Zutphen geen capaciteit heeft om de procedure te doorlopen en dat dit in Gilze wel mogelijk is. Daarbij maakt het feit dat Bilal inmiddels een vrijwilligerscontract heeft en legio taallessen volgt geen enkel verschil. En nee, ook eventuele druk vanuit de directie is kansloos. Ik begrijp er niets van en praat en vraag als Brugman. Wat ik uiteindelijk na het gesprek onthou is dat het voor Bilal beter is en dat zij er helaas niets aan kunnen doen. We beëindigen het gesprek en ik probeer het even te verwerken voordat ik Bilal inlicht. Ik probeer de boodschap zo goed mogelijk over te brengen maar het zit me zo ontzettend dwars en ik heb alleen maar meer, veel meer vragen. Wanneer Bilal verdrietig antwoordt dat hij niet eens in de gelegenheid is om afscheid te nemen van mij en zijn collega’s staat mijn besluit, dat al eerder in mijn hoofd kwam, vast.

Ik vraag Bilal of ik naar Zutphen mag komen om gedag te zeggen en dat ik het ook begrijp wanneer hij daar vandaag geen tijd of ruimte voor heeft. Bilal antwoordt dat hij dat heel fijn zou vinden dus ik stap rond het middaguur in de auto. Wanneer ik aankom voor een gesloten slagboom staat Bilal mij al op te wachten. Na aanmelding gaat de slagboom open, parkeer ik mijn auto en stap uit. Onze ontmoeting is vol emotie en er vloeien tranen omdat we het allebei niet begrijpen. Na een wandeling over het terrein waarbij Bilal mij vertelt wat hij heeft begrepen komen er alleen nog maar meer vragen in mij op. We besluiten te vragen of er een COA aanwezig is. Ik krijg een bezoekerspas omdat ik nu officieel bezoeker ben van het AZC. En pasje aan een oranje koord, paradoxaler dan dat kan ik niet verzinnen.

Even later komen er twee jonge vrouwen aan, één van de twee heb ik die ochtend aan de telefoon gehad. Ze nemen de tijd onze vragen te beantwoorden en uitleg en nog eens uitleg te geven. Ook zij vinden het bizar dat er bijna geen tijd zit tussen aankondiging en vertrek. Ze geven zo goed mogelijk aan wat de procedures zijn waarbij het me al snel duizelt. Als ik het al niet begrijp, hoe ter wereld moet een vluchteling die de taal nog niet volledig meester dit begrijpen? We herhalen en verklaren, met heel veel respect naar elkaar. En oprecht, ik zou het werk van deze beide dames niet kunnen doen. Omgaan met zoveel frustratie is wat mij betreft een enorme levenskunst, waarvoor hulde. Voor hen als mens, niet voor de regels, niet voor de ondoorzichtige warboel van protocollen.

Het is duidelijk. Bilal schiet er niets mee op om in Zutphen te blijven want daar staat hij slechts “in de wachtrij”. Wil hij verder komen in zijn procedure tot statushouder dan moet hij naar Gilze, morgen al. Nadat ook Emre heeft gebeld is het scenario, hoe moeilijk ook, helder en onvermijdelijk. 

We drinken thee onder een boom en Bilal haalt iets uit zijn rugzak. Het is een stapeltje boeken van Taalpunt, geleend bij onze bieb. Hij kan ze niet meer inleveren en vraagt of ik dat wil doen.

Ik schiet vol, heb even geen woorden en een dikke brok in mijn keel. Het is tijd voor het afscheid en we omhelzen elkaar met warmte. Geen vaarwel maar een tot ziens. Maar toch, wanneer ik het terrein weer verlaat en ik zie Bilal nog in mijn achteruitkijkspiegel kan ik alleen maar denken aan wat hij mij appte, “Het is onmenselijk”. 

Zojuist lees en herlees het laatste bericht van Emre waarin zijn laatste zin is: “maar je moet gewoon je procedure doorlopen”. Ik herlees dat zinnetje met bewondering en ontzag maar stilletjes denk ik dan toch..

Zo ga je niet met mensen om..

Een oud maar oh zo sterk draadje, ongebroken..

Met tussenpozen volgen we elkaar op Facebook nu al een paar jaar, mijn schoolvriendinnetje van vroeger en ik. Met vroeger bedoel ik onze kindertijd toen we samen in de klas op de basisschool zaten. Hilda is haar naam en we gingen veel met elkaar om. Ik was destijds dat meisje met dat brilletje en werd veel gepest. Zij was de vechter met wat je nu een grote bek zou noemen en ze heeft letterlijk voor mij gevochten. Zij kwam uit een streng gereformeerd gezin dat op zondag niet één maar twee keer naar de kerk moest. Ik was van Hervormde huize, niet twee maar één keer naar de zondagsschool en later de kerk maar ook strak in de leer. Beiden zijn we opgevoed met zondags niet buiten spelen met andere kinderen, en bij elkaar komen al helemaal niet. Zondag was de dag des Heren, de rustdag.

Hilda was één van een gezin met acht kinderen en heel veel beesten. 73 hamsters, Gerrit de tamme kraai en later Astrid, een Doberman pincher waarvoor ik stiekem altijd bang was. Hilda had haar echter strak onder controle. Onze gezinssituatie was verschillend in veel opzichten maar wij waren vriendinnetjes. Zij was de stoere met stip op één. Dat was toen. Zoals het gaat in een mensenleven raakten we elkaar kwijt toen we naar de middelbare school gingen, niet dezelfde. Dat zij later verhuisde weet ik niet eens meer. Wél dat we nog bij elkaar op bezoek zijn geweest toen we beiden net getrouwd waren. Dan praat ik over 42-44 jaar geleden!

De laatste weken proberen we serieus iets af te spreken samen en na allerlei data is het vandaag dan zover. Hilda komt naar mij, helemaal vanuit Noord-Holland. Allebei kijken we er enorm naar uit. Tegen de tijd dat ze aankomt voel ik toch een soort van nervositeit maar dat is weg op het moment dat ik de deur opendoe. Daar staat ze dan, alsof ze nooit is weggeweest. We praten vanaf het moment dat ze de drempel overstapt en stoppen pas wanneer ze weer weggaat. We ontdekken dat we echt wel heel veel delen en halen onze jeugd naar boven die vaak pijnlijk verschillend is en toch zo herkenbaar.

Mijn stoere vriendin heeft een leven achter zich waarin ze het moest hebben van haar eigen kracht en dat heeft ze ook geflikt. In die hele tijdlijn van toen tot nu vinden we elkaar moeiteloos in parallellen en levensfases, hoe mooi is dat. En we zijn nog lang niet uitgepraat. Ik zwaai haar uit in de wetenschap dat we elkaar zeker weer gaan zien en dan bij haar thuis. Mijn oude schoolvriendinnetje van meer dan 55 jaar geleden. Met nog steeds diezelfde onverwoestbare kracht, vechtlust, Rotterdamse directheid en heerlijke humor. Ik ben blij dat we de draad weer hebben opgepakt.

Een oud maar oh zo sterk draadje, ongebroken..

Toch nog boerenkool, maar dan échte..!

Gisteravond, ik kom thuis uit werk en bedenk me wat ik vanavond wil eten. Ik kan even niets verzinnen en pak nog even de folders erbij die ik apart gelegd heb. In de folder van Appie valt mijn oog op boerenkool, 1+1 gratis. En al ben ik alleen, stamppot maak ik nooit een beetje. Gelukkig heb ik nog kinderen die maar al te graag een bakje ophalen en een diepvriesvakje. Dus ga ik voor stamppot boerenkool. Ik loop eerst naar Buurman voor een (h)eerlijke rookworst en spekjes. Vervolgens door naar de Appie waar tot mijn verbijstering heel veel vakken volkomen leeg zijn. Geen boerenkool, geen hutspot, alle stamppotgroenten zijn strak uitverkocht. De vermoedelijke oorzaak is de tijdelijke sluiting van de Jumbo wegens een verbouwing. Dan maar door naar de Aldi maar ook daar geen boerenkool. Het is inmiddels drie minuten voor zes, bijna sluitingstijd van de groentewinkel Van Hees. Op mijn vraag of ze boerenkool hebben krijg ik als antwoord dat ze het alleen uit de vriezer hebben, het is nog te vroeg voor verse boerenkool. Ik vraag me af waar dan die boerenkool van de Appie vandaan komt maar ben blij dat ik boerenkool heb. Lekkere alvast vers geschilde aardappels erbij dus blij loop ik de winkel uit met 2 kilo aardappels en 800 gram boerenkool uit de vries, mét een advies hoe ik dit moet klaarmaken omdat ik normaal altijd vers koop. 

Thuis pak ik mijn grootste pan en zet de aardappels op. Wanneer ze koken de diepgevroren boerenkool erbij en de laatste tien minuten de rookworst van de slager die al gegaard is. Dat laatste vind ik nog steeds een dingetje omdat ik het liefst écht verse rookworst heb die ik lekker in de pan mee laat garen maar ook dat lijkt steeds meer afgestemd te worden op “gemak dient de mens”. Ik bak tenslotte de spekjes zachtjes uit die écht spekjes zijn, giet met gevaar voor eigen leven de belachelijk grote pan boerenkool af waar natuurlijk veel meer vocht afkomt dan normaal en dan is het stampen geblazen. Twee lepeltjes chili crunch erdoor van de boerenmarkt Spice it Up en de uitgebakken spekjes erdoor en dan nog eventjes laten staan zodat alles lekker met elkaar kan mengen.

Dan is het moment om een bord vol te scheppen met natuurlijk een stukje rookworst erbij. En ach, die eerste hap.. wat een goddelijk lekkere stamppot is dit geworden! Alles smaakt naar puur, geen bewerkingen, geen toegevoegde rotzooi. Van aardappel tot rookworst en alles wat daar tussen zit is het gewoon een feestje om te eten. En ja, het kost iets meer maar ik krijg véél meer! Veel meer smaak, veel meer genieten en daarna ook een blije zoon die een bakje kwam halen en de stamp ook heel erg lekker vond. 

Vanavond bak ik een flinke portie zachtjes op en die smaakt zo mogelijk nog lekkerder dan gisteren. Met nog een paar porties in de diepvries heb ik nog een paar heerlijke maaltijden in het vooruitzicht. En hoezeer ik gisteren eerst ook baalde bij de lege vakken, nu ben ik alleen maar blij én wijzer.

Tóch nog boerenkool, maar dan échte..!

NB: op de foto het bijna lege bord 😅

Boeken leven..

Vanavond komt mijn “nieuwe” boekenkast, vast niet zomaar op mijn pad gekomen. Op het moment dat ik hem zie ben ik op slag verliefd. Een echte bibliotheekkast, mooier bestaat niet! De hele dag ben ik bezig om mijn kamer om te bouwen voor deze kast. Het dressoir dat ik heb staan van papa en mama’s trouwen in 1958 moet verplaatst worden en dat staat vol met dierbaar glaswerk en servies dus dat moet er even uit. Een goed moment om het dressoir weer even flink in de teakolie te zetten zoals ik dat als kind al deed, onderdeel van de vaste huishoudelijke taken zoals dat toen normaal was. Als ik klaar ben geurt de hele kamer naar die oude vertrouwde geur. Met jongste zoon verplaats ik het dressoir en pak het daarna zorgvuldig weer in met die samensmelting van oud en nieuw. 

De glazen schaal waarin altijd mama’s warme appelmoes werd opgediend. De bierglazen met elk een herinnering van heel lang geleden tot een paar jaar terug. Ik heb elk glas in mijn handen en sta stil bij het moment van toen. Dan komt de boekenkast, mijn eigen bibliotheek-kast. Hij komt van ver en draagt de sporen van een ver verleden. Hij heeft een sopje nodig dus met liefde poets ik hem plank voor plank schoon. Dan het moment waarop ik mijn boeken een plekje ga geven in die prachtige kast. Ik ben even verbijsterd omdat ik hem lang niet vol krijg en ik ga terug in de tijd. De tijd waarin ik vanaf jongs af aan mijzelf verloor in boeken. Mijn huis waarin toen ik ging trouwen een complete muur gevuld was met boeken. Het moment waarop ik afscheid nam van mijn 350 witte raven pockets die ik aan een nichtje gaf onder de voorwaarde dat wanneer zij ze ooit weg zou doen ik ze graag terug wilde hebben. Ik heb ze nooit teruggezien. Mijn leven veranderde maar de boeken en de liefde voor boeken bleef. Zoals je bij tijd en wijle opruimt komen ook de boeken aan de beurt, ook vaak door ruimtegebrek. Zo heb ik best wel heel veel boeken naar de kringloop gebracht.

En nu, vanavond, besef ik dat mijn verzameling boeken best schamel is. Ik vraag me af hoe en waarom want nog niet zo lang geleden heb ik weer best veel boeken weggedaan. Maar wanneer ik vanavond boek voor boek met liefde en aandacht een plekje geef in mijn nieuwe kast besef ik hoe elk boek staat voor een periode in mijn leven. Gekoesterde boeken uit mijn jeugd, boeken van mama en papa, reisboeken uit de tijd met mijn lief. Boeken over beeldhouwen, boeken over autisme, boeken over levensverhalen en ook gewoon lekkere fictie boeken. 

Mijn kast ademt levensfases, mijn kast ademt wie en waar ik ben, van kind tot nu. Het oudste boek in mijn kast is het favoriete boek van mijn vader uit zijn jeugd, eerste druk, 1937 maar ook een boek van mijn mama uit haar jonge jaren, heel bijzonder omdat mijn ouders beiden geen lezers waren. Favoriete boeken uit mijn eigen jeugd en jonge jaren waarbij Joop ter Heul met stip op één staat, nog steeds. Gejaagd door de wind is ook zo’n klassieker. De laatste aanwinst is De Nomade die ík gekocht heb na het lezen van De Camino. Van 1937 tot nu.

Boeken leven..

Zó blij met mijn nieuwe koelkast en waarom ik niet online koop.

Toen ik ruim 7,5 jaar geleden in mijn huidige huisje kwam zat daar al een oude inbouwkoelkast in die langzaamaan steeds minder werd. Toen mijn papa destijds besloot een nieuwe koelkast te kopen (natuurlijk bij Expert Twello) verhuisde zijn bijna antieke Miele naar mij. Koelkast nummer 3 was ook ook een tweede handsje die na enige tijd steeds meer mankementen begon te vertonen, totdat het vriesvakje niet meer te openen bleek. Tijd dus voor een nieuwe koelkast en nee, na nummer drie geen tweedehands meer. 

En waar ga ik dan naartoe? Natuurlijk naar mijn eeuwig betrouwbare Expert in Twello. Geen bullshit, geen gebakken lucht, nee, gewoon luisteren naar wat ik wil, wat mijn budget is en dan met mogelijkheden komen. Een fantastisch fijne persoonlijke benadering waar online niet aan kan tippen. Ik vertel mijn verhaal en krijg een advies, helemaal afgestemd op dat wat ik wil en kan. Dus bestel ik mijn nieuwe koelkast in het volste vertrouwen dat het goed is. 

De aflevering duurt iets langer dan gehoopt vanwege het personeelstekort ook daar, maar alles wordt correct gecommuniceerd. Vandaag is het zover, de koelkast wordt afgeleverd tussen 13:00 en 15:00 uur. Het wordt uiteindelijk na 17:15 uur maar dan heb je ook wat. Een vrolijke, vriendelijke medewerker die niet zomaar een koelkast plaatst maar let op elk detail. Hij (Remco) rust niet voordat hij het helemaal voor elkaar heeft want de deur sluit niet zoals het hoort. Iets met vorige installaties in de categorie “help, mijn man is klusser”. Het eindresultaat mag er zijn. Ik heb een gloednieuwe koelkast die moeiteloos open en dicht gaat zoals het hoort, geïnstalleerd door iemand die net zo blij is met het resultaat als ik.

En precies dát maakt het verschil! Voor mij geen online maar persoonlijk. Van vraag tot advies, van order tot levering. Gewoon op mijn lijf en op mijn omstandigheden geschreven.

Zó blij met mijn nieuwe koelkast en waarom ik niet online koop..

(Foto team Expert, niet scherp qua resolutie maar wel scherp op alles wat van meerwaarde is!)

Koeienkeuring en Boerenmarkt, zoveel meer dan dat..

Vorig jaar werd er voor de eerste keer tijdens het Klompenfeest in Twello een koeienkeuring en boerenmarkt georganiseerd. Ik was er toen pas na de keuring maar het was een feestje. Verschillende kramen vanuit de directe omgeving met heerlijke en eerlijke producten. Ik ben naar huis gegaan met een tas vol waarvan ik lang genoten heb. Dus natuurlijk ging ik dit jaar vol verwachting en plezier naar de tweede editie, voorbereid met een ruime boodschappentas en dit keer wel op tijd voor de keuring. Als stadskind heb ik daar natuurlijk geen verstand van maar ik hou wel van koeien dus alleen dat al zorgt voor plezier en genieten.

Wanneer ik het terrein oploop maak ik eerst een rondje langs de keuring die in volle gang is en daarna langs de kraampjes. Tot mijn grote blijdschap staat de kraam met fantastische sauzen en sambals van vorig jaar er gelukkig ook weer! Ik geniet van een broodje rosbief (van rundermuis) dat de allerlekkerste rosbief is die ik ooit geproefd heb en zo kan ik weer een (h)eerlijk bedrijf aan mijn favorietenlijstje toevoegen. Na een heerlijk zonnige middag daar op dat weiland loop ik met een volle tas naar huis. Kaas, eitjes en heerlijke sauzen, en adresjes voor later want oh wat is er veel keus! Maar het mooiste van deze middag is de sfeer, zo heerlijk ontspannen en puur natuur. Spelende kinderen in de grote container gevuld met zand, koeien knuffelen, blije kinderen met blije ouders, geen herrie, geen troep, gewoon puur natuur.

Koeienkeuring en Boerenmarkt, zoveel meer dan dat..

Blij terug van vakantie..

Al maanden verheug ik mij op mijn inmiddels vierde schrijfvakantie in Toscane, op de berg die inmiddels zo als thuiskomen voelt. Het verschil met de vorige keren zit hem vooral in het feit dat ik dit keer niet ga voor een levensverhaal maar voor fictie. Dat komt omdat ik in maart -nooit gedacht- een schrijfwedstrijd heb gewonnen met als voorwaarde dat het fictie moest zijn. 

De andere deelnemers deze week komen wél voor een levensverhaal, en de dynamiek in beleving is voor mij duidelijk voelbaar. Het schrijven lukt wonderwel. Nooit gedacht dat ik zo gepakt zou worden door de woorden die als vanzelf uit mijn pen vloeien, ik ben verrast.

Bij thuiskomst heb ik nog een week vakantie waarin ik de flow van het schrijven wil vasthouden maar ontdek dat er dingen niet kloppen qua tijd en plaats. Tijd voor research dus en dat verheldert het verhaal. De dagen vliegen voorbij en voordat ik het weet is het maandag, mijn eerste werkdag na de vakantie en ik heb er zin in. 

Ik krijg een meer dan warm welkom in mijn geliefde bieb in Zutphen en wordt als vanzelf weer meegezogen in de dynamiek van die geweldige plek. Vandaag is dag twee, met ook vandaag weer zulke mooie belevenissen met prachtige zo diverse mensen. Het is genieten van binnenkomen tot weggaan. Later dan gepland verlaat ik de bieb en rij naar huis. Ik ontdek dat ik, geheel tegen mijn gewoonte in, de scheurkalender voor deze dinsdag 3 september vanmorgen nog niet heb bijgewerkt. De tekst voor deze dag blijkt meer dan passend voor mij. Geboren in Rotterdam en na een best wél stormachtig leven geland in Twello met sinds één jaar mijn geliefde baan Bij de bieb in Zutphen. 

Zutphen, een heerlijke Hanzestad met alle ruimte voor diversiteit, inclusiviteit en spiritualiteit, kortom eigenheid. Deze tekst op de Rotterdamse Scheurkalender vandaag sluit daar naadloos bij aan. Niet een multi-, maar een interculturele samenleving, ik voel, beleef en onderschrijf het van harte.

Blij terug van vakantie..

Pride Day en het journaal, ik schrik ervan..!

Het is vandaag Pride Day, met al sinds heel wat jaren een kleurrijke botenparade in Amsterdam. Al jaren lijkt me dat een geweldige belevenis maar ik ben er nog nooit zelf naartoe geweest. Ik geniet altijd wel van de beelden op tv, al voelde dat ooit in het begin soms ook wat ongemakkelijk omdat het mij nog niet echt bekend was.

Natuurlijk wist ik al wel over homoseksualiteit, dat was me ook in mijn jeugd al niet vreemd. De zus van een jeugdvriendin was, zoals mijn ouders meer dan vijftig jaar geleden zeiden “een pot”. Een goed bevriende jonge man in onze korfbalvereniging destijds was -stilletjes gefluisterd- een homo. Verder dan die twee termen ging het toen nog niet. Hoewel de bewoordingen onvriendelijk zouden kunnen lijken was dat allesbehalve de bedoeling van mijn ouders. Het waren simpelweg de woorden die destijds gebezigd werden, het zei niets over wel of geen acceptatie.

Mijn ouders, beiden geboren en opgegroeid in een streng christelijk milieu, stonden weliswaar soms wat onwennig, altijd open voor de mens zoals die is, al begrepen zij het niet altijd, ervoor openstaan deden zij altijd. “Pot” en “homo” waren voor hen simpelweg de aanduiding van een andere seksualiteit, niets meer en niets minder, zonder oordeel. Terugkijkend in die tijd heb ik diep respect voor mijn ouders die vanuit hun opvoeding ook heel anders hadden kunnen reageren. Al begrepen zij het niet, hun tolerantie en vooral het zien van de mens is mij in essentie meegegeven. Dat realiseer ik mij steeds meer.

Zelf heb ik dat samen met mijn lief gelukkig doorgegeven aan mijn kinderen die allemaal de pure overtuiging hebben dat elk mens zichzelf mag zijn. Eerder leek het redelijk simpel, homo of lesbisch, misschien wel bi. Verder dan dat ging het toen nog niet in mijn herinnering. In deze tijd is het meer en meer divers, LHBTQ+ is een heel gebruikelijke term voor vele vormen van “zijn”, gelukkig maar. Ergens vorig jaar heb ik daarover in een vlammetje nog een prachtig gesprek beschreven met mijn oudste zoon, over -weer- hernieuwde inzichten.

Vandaag, Pride Day 2024, zet ik niet om 12 uur de tv aan omdat ik met andere dingen bezig ben. Om zes uur ‘s avonds zet ik het journaal aan in de verwachting een mooie reportage te zien en ik schrik me te pletter. De cijfers liegen er niet om. De tolerantie/acceptatie voor LHBTQ+ is dramatisch gedaald tot onder de 50%. Ik ben verbijsterd en begrijp het oprecht niet, hóe dan?? 

Ik luister naar de mogelijke verklaringen die het wijten aan de toenemende polarisatie en politieke overtuigingen en voel me oprecht verdrietig. In mijn leven en in mijn huidige werk zie ik een diversiteit van prachtige mensen, elk uniek in haar/zijn/het ZIJN. Diversiteit en schoonheid ten top in liefde en respect. Dát is wat ik wil vasthouden en blijf koesteren, de universele liefde van en voor elk mens.

Zonder mijn kop in het zand te steken skip ik het journaal en vier ik Pride Day, en schrijf dit vlammetje 🔥

Zo’n dag waarop alles samenvalt, in alle puurheid..

Vandaag is het de 27e geboortedag van mijn zoon, een dag die ik altijd met hem vier in kleine familiekring. Dit jaar gaat het anders. Hij geeft aan niet zoveel meer te hebben met zijn verjaardag dus hij wil het niet vieren. Voor mij is dat even slikken omdat hij sinds jaar en dag ervoor kiest zijn verjaardag bij mij te vieren en het daarmee ook zo’n mooi gezinsmoment is. Maar zijn motto respecterend dat iedereen zichzelf mag zijn accepteer ik natuurlijk zijn keus, al voelt het wel als wennen en een beetje verdrietig toch wel.

Ik ga naar mijn werk, er staat vandaag een foto-expositie op de planning in de bieb in Zutphen over de mooiste gezichten van Zutphen. Prachtige karakteristieke foto’s met elk een verhaal, met scherpte en gevoel gemaakt door Frank Mossink. Frank komt samen met zijn zoon die bijna afgestudeerd kunstdocent is. Samen met hen doe ik een rondje door de bieb om de mooiste opzet te bepalen waarbij ik mag meekijken door hun ogen en zij door de mijne. Het is prachtig om te doen en tijdens een koffiemomentje hebben we een mooi gesprek waarbij de eigenheid en het eigen-zijn een hoofdrol speelt in een prachtige verbinding.

De foto’s krijgen met zorg elk hun eigen plek en hun verhaal. Ik ga naar huis en voel even dat gemis van geen verjaardag vieren met mijn zoon. Maar we bellen en tijdens dat gesprek voel ik de liefde en verbondenheid zoals altijd, waardoor het gemis omslaat in blijdschap en trots op wie mijn zoon is.

En dan is het zo’n dag, zo’n dag waarop alles samenvalt in volstrekte harmonie, in alle puurheid..

Mooie mensen, ze zijn er écht nog wel..!

In de waan van de dag is het helaas vaak verbijsterend hoe mensen zich kunnen gedragen, met name op social media. Intolerant, hard oordelend en vaak veroordelend. Ik word er soms echt verdrietig van. 

Gelukkig zijn er ook lichtjes en mooie verhalen die mij sterken in de overtuiging dat er nog veel mooie mensen zijn. Vanavond werd dat weer eens bevestigd. 

Na mijn werk in Eerbeek vandaag reed ik terug naar huis, binnendoor via Wilp-Achterhoek. Net voordat ik het dorp binnenreed hoorde ik een raar geluid en voelde ik dat er iets mis was met mijn auto. Zo snel mogelijk langs de kant om bij het uitstappen te zien waar ik al bang voor was, een lekke achterband. Omdat ik echt niet wist hoe ik dit zelf kon doen maar een melding naar de ANWB, iets dat ook via de app leek te moeten. Mijn locatie was niet bekend, zo meldde de app, dus in welke straat ik stond? Ik had geen idee dus hield een passerende fietster aan om te vragen welke straat dit was. Zij wist het ook niet zeker maar zei, misschien via Google Maps? Terwijl ik druk aan het puzzelen was kwam er uit één van de huizen een jonge man aangelopen, of hij mij misschien kon helpen? Hij was nog in werkkleding, waarschijnlijk klaar om te eten want het was tegen zes uur. “Lekke band” constateerde hij droog en vroeg of ik een reserveband had. Ik had werkelijk geen idee. Hij keek onder de auto en jawel, daar lag inderdaad een reserveband onder, een thuiskomertje zoals hij zei. Samen kijken naar hoe die bevestigd was en hij haalde thuis nog wat gereedschap op. In alle rust kreeg ik een lesje band verwisselen en binnen een half uur kon ik met het thuiskomertje mijn weg naar huis vervolgen. Hij wees er nog wel met klem op dat ik niet harder mocht dan 80. Dat stond met koeienletters op de band maar ik was erg blij dat hij me dat nog expliciet zei. Heel rustig naar huis gereden en onderweg de lekke band afgegeven bij de garage waar ik ook alweer door twee supervriendelijke jongens werd geholpen, al was de werkplaats al dicht.

En nu ben ik veilig thuis en kijk terug op een mooie beleving. Niet die lekke band natuurlijk, maar wel op het feit dat er zomaar opeens een behulpzaam mens staat.

Dus ja, mooie mensen, ze zijn er écht nog wel..!!

Ze zijn volwassen geworden, en oh wat zijn ze mooi!

Ik beëindig net een telefoongesprek met mijn dochter die sinds twee weken verhuisd is en een mooie nieuwe start in haar leven maakt. Ik luister naar wat zij vertelt en mijn hart kan alleen maar blij zijn.  Mijn oudste prachtkind, de eerste van drie. Elk van de drie hebben zo hun eigen hindernissen in het leven moeten nemen, en nog steeds. Maar oh, wat zijn ze gegroeid, mijn drie parels van kinderen. En oh, wat verrassen zij mij keer op keer met hun eigen levenslessen. Zelf zoekend, zelf ervarend wat wel of juist niet bij hen past. Niet universeel, maar passend bij hen en hun eigen Zijn.

Langzaam leer ik eindelijk los te laten, natuurlijk voorzover dat mogelijk is. Want ja, zoals ik al vaker schreef en zoals ik dat altijd blijf voelen heb ik nog steeds drie onverbrekelijke navelstrengen in mijn lijf, fysiek nog voelbaar. Die zijn er blijven er zolang ik leef. 

Vanavond kan ik alleen maar dankbaar zijn met mijn drie mooie bijzondere prachtkinderen, elk in hun eigen kracht en Zijn. Eindeloze verhalen en belevenissen kolken door mijn hoofd. Het mag er allemaal zijn, want oh, wat heb ik veel beleefd met hen, geleerd van hen, wat ben ik nog steeds verrast door hen.

Ze zijn volwassen geworden, en oh wat zijn ze mooi!

Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles…

Al weken gaan de berichten over het EK voetbal aan mij voorbij. Ik heb er niks meer mee, zo zeg ik dat tegen mijzelf. Ik skip de reclames, onbewust, tot een paar dagen geleden. Opeens vlaggetjes in de straat bij mij om de hoek. Een flashback naar de WK’s en EK’s van vroeger tijden met mijn lief. Ons huis was standaard oranje, binnen en buiten. Zelfs de Boeddha in de vensterbank moest eraan geloven en kreeg een oranje sjaal om en pet op. Wedstrijden kijken met een vriendengroep, fanatiek maar vooral mega gezellig. Toen mijn lief niet meer was werd dat al anders, maar gelukkig was daar mijn oude papa die ook van voetbal hield dus dat werd mijn nieuwe voetbalbeleving. Maar papa is er nu ook niet meer.

Vandaag rij ik naar huis en zie onderweg allemaal mensen uitgedost in oranje. “Oh ja, natuurlijk, eerste wedstrijd vandaag van het Nederlands elftal”, denk ik, en ook niet meer dan dat. Eenmaal thuis kijk ik op de NOS app en zie beelden van feestende oranjefans in Hamburg. Er barst iets open in mij en ik besef dat ik oh zo graag voetbal wil kijken maar niet alleen, of toch wel? Het is inmiddels twee uur, ik ben moe dus misschien moet ik gewoon maar alleen thuis kijken? Na een kort maar stevig gevecht met mijzelf bel ik een goede vriendin. “Ben je thuis en kijk je voetbal?”, vraag ik. “Ja, ik krijg visite en we kijken hier, waar kijk jij?” Mijn strot zit vol en ik antwoord dapper dat het oké is en dat ik alleen kijk. Nog geen 10 seconden na ons telefoontje krijg ik een appje dat ik “gewoon kan komen hoor!” Ik twijfel niet meer dan een moment, spring onder de douche, pak de fiets en ben op tijd voor de wedstrijd.

In fijn gezelschap met een hapje en een drankje en vooral heerlijk samen voetbal kijken. Een warm bad en zo welkom bij lieve vrienden, mijn dag is meer dan goed!

Vriendschap of voetbal? Ik zeg alles..

Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..

Vandaag is het 8 juni, de geboortedag van mijn mama. Als ik wakker word en even later op mijn telefoon kijk komt die eerste herinnering al binnen, leve de digitale wereld. Met een eerste kop koffie ga ik met mijn mobiel terug in de tijd en verdwaal. 

Verdwalen kan heerlijk zijn maar ook verdrietig. Het is heerlijk wanneer je jezelf kunt verliezen en weer kunt terugvinden in mooie herinneringen. Verdrietig is het wanneer je jezelf verliest en het niet meer weet, zoals mijn lieve mama in haar laatste jaren van dementie. Haar blik gaf zo duidelijk aan waar ze op dat moment was, helemaal even in het hier en nu, terug in het verleden of ergens onderweg verdwaald. Op deze foto woonde mama al in een zorginstelling op een gesloten afdeling, maar hier, op deze foto is dat niet te zien. Mama oogt jong en helder met haar 88 jaren oud toen. Mama zoals ik mij haar herinner, met haar altijd open blik vol liefde, gevoel, plezier en genietend van het moment. Haar ogen stralend, haar huid glad. Haar 88 jaar geef je haar op deze foto zeker niet.

Ik mijmer door en verdwaal in het verleden, overspoeld door zoveel herinneringen, misschien wel net als zij. Alleen is er bij mij geen angst, paniek of onzekerheid. Verwarring soms wel, maar dat is van alle leef-tijden en dat mag. Ik herdenk, gedenk en herbeleef die unieke mama-dochter momenten, voor altijd gekoesterd. Deze dag is bijna ten einde en ook ik kom na veel omzwervingen weer terug in het hier en nu, samen met mijn mama. 

Met eerst een grote glimlach en daarna een schaterlach citeer ik een legendarische uitspraak van haar: “Proost! Op je knieën naar de Oost en op je rug terug”. Ik heb geen idee maar lach schaterend met haar mee vanavond.

Even samen met mijn mama verdwaald in de tijd..

Grote zus..

Vandaag moet ik naar Hoogeveen, naar de Bergman kliniek om precies te zijn want daar krijg ik een meting en onderzoek voor een staaroperatie. In de wachtruimte zitten heel veel ouderen maar ook is er een ruimte voor kinderen met oogproblemen. Er komt een jonge mama binnen met een dochter en een zoontje. Hun leeftijd durf ik niet te schatten maar ze zijn nog jong, dochter denk ik zo rond 11 jaar, haar broertje rond 7/8 jaar? Ik weet het niet, ik ben daar niet goed in. Het meisje heeft geen bril, het jongetje wel. Op zeker moment worden zij binnengeroepen, ik zit nog in de wacht. Even later komen ze de spreekkamer weer uit, het jongetje moet plassen en mama gaat mee naar de wc. Het meisje blijft in de wachtkamer en we hebben oogcontact waarbij ze verlegen lacht. Mijn hart voelt iets geks, een soort van oude verbinding.

Het jongetje komt terug gehuppeld en zijn zus vraagt waar mama is, die is nog op de wc zegt hij. Hij gaat achter de kindertafel zitten met allerlei speelgoed waaronder een telraam en begint de kralen hardop te tellen. Zijn grote zus steekt een paar vingers op en vraagt hem hoeveel. Broertje geeft steeds het goede antwoord en wanneer mama terugkomt vertelt zus dat broertje het goed kan zien. Ik zie haar zorg voor haar broertje en voor haar mama en het raakt me. Die volwassen zorg bij zo’n jong meisje. Mama zegt dat ze de parkeermeter moet bijvullen omdat het langer duurt dan verwacht, zusje knikt en neemt de zorg voor haar broertje moeiteloos over. Zij zegt dat haar broertje weer een nieuwe bril krijgt en het jongetje antwoordt dat hij dezelfde wil. “Maar je mag ook gewoon weer een blauwe hoor”, zegt grote zus.

Ik wordt geroepen en moet zelf naar binnen. Wanneer het onderzoek klaar is en ik de spreekkamer weer uitkom staat moeder net klaar om weg te gaan met haar twee kinderen. Ik kan het niet laten en zeg tegen het meisje dat ik haar een lieve zorgzame grote zus vind. Het meisje kijkt verlegen, de mama is blij verrast en zegt tegen haar dochter dat ze netjes dankjewel moet zeggen tegen mij. Maar dat wil ik niet en dat zeg ik ook, meer tegen het meisje dan tegen de lieve mama. Ik zeg alleen “blijf alsjeblieft jezelf want je bent heel bijzonder”. Het meisje antwoordt met een lieve verlegen lach. 

Ik kan alleen maar denken: “lief, lief kind, ik hoop dat je dichtbij jezelf kunt blijven en niet een zorg op je neemt die niet jouw plek is, jij bent kind en wat ben je mooi…

grote zus..

Ik herdenk in dankbaarheid..

Het is 4 mei, Dodenherdenking 2024. 

Mijn papa en mama, die beiden als kind de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt zijn er niet meer, hun verhalen nog wel. Hoewel mijn vlag wat rommelig in mijn groot gegroeide boompjes hangt ben ik toch blij dat ik vlag. Niet de vlag halfstok hangen vanavond voelt niet goed. Het is me van jongs af aan met de paplepel ingegoten. Herdenken met twee minuten stilte.

Papa, geboren in Rotterdam en die als 10-jarige jongen die stad heeft zien branden. De hongersnood zo voor altijd in zijn herinnering, juist omdat zijn ouders, mijn opa en oma, hem wegstuurden naar het platteland waar wel voedsel was. Mijn mama, geboren en opgegroeid in Winsum die een Joods vriendinnetje spoorloos heeft zien verdwijnen. Haar ouders die onderduikers hadden, mijn opa die slager was en illegaal slachtte om mensen van voedsel te voorzien. Flarden van verhalen, steeds in kleine stukjes maar nog steeds helder op mijn netvlies. Het zijn kleine flarden van een ondenkbare tijd.

De vlag hangt halfstok en mag straks in top. Van herdenken naar Bevrijdingsdag, voor ons, in het besef dat er nog zovele oorlogen daarna waren en zijn. In al die oorlogen waren en zijn er mensen die gevochten hebben en nog steeds vechten voor onze vrijheid.

Vrijheid, een woord waarvan we de enorme inhoud vaak niet eens beseffen, een groot geschenk.

Ik herdenk in dankbaarheid..

Deze verrassende spiegel met een paard…

Het is ruim een half jaar geleden. Saskia, mijn toenmalige collega bij de bieb heeft naast haar werk een bijzondere passie voor werken met paarden en ezels, dieren met een hoog ontwikkelde sensitiviteit. Het boeit me en we spreken af dat ik het een keer ga ervaren maar zoals dingen lopen in de waan van de dag komt het er niet van. Tot afgelopen vrijdag. Na veel heen en weer appen is de datum een feit en ik rij door een fantastische route diep de Achterhoek in naar Zieuwent. Zoek het maar op want het is een oase van rust. 

Ik kom aan en parkeer de auto, stap uit in een concert van vogels. Saskia verwelkomt mij en laat mij haar prachtige plek zien in de pure natuur. Na een heerlijke lunch lopen we een rondje en daarna word ik voor de keuze gesteld. Wandelen met paarden of in de bak. Nu heb ik mijn hele leven lang al angst en ontzag voor paarden op één ervaring na, dus ik kies voor de veiligheid van de bak. Buiten de bak was voor mij horror. Die ene, eerste ervaring zonder angst was met mijn dochter op de Paardenschool waar zij vaak kwam. Totale ontspanning en verbinding met een paard, zo’n bijzondere ervaring. En nu dus weer een nieuwe beleving.

Saskia vertelt over de oudheid en historie van paarden. Hoe ze nog maar relatief kort gedomesticeerd zijn, over de bescherming binnen de kudde, hun alertheid en gevoel. Ze zegt dat Faja, haar paard niet echt zomaar aaibaar is. We beginnen en op haar aanwijzingen probeer ik los te laten en af te stemmen op dat mooie dier. De tijd valt weg, alles verzacht en ik wacht af. Dan het moment dat het paard een stap naar mij toezet, haar snuit in mijn voorzichtig uitgestoken hand legt. Alles gaat in slowmotion, de tijd vertraagt. Faja gaat overdwars staan, in de flank zoals dat heet, als bescherming van de kudde, zo leer ik. Tommie, de kleine mini-shetlander die erbij is en normaliter een ondeugende stuiteraar is staat ook in volledige rust, ontspanning en bescherming. Het is een weergaloos mooie ervaring. Als ik uiteindelijk dat prachtige paard mag aaien omdat zij het toestaat is de cirkel rond. Ik voel een complete verstilling.

Volledig in deze prachtige ervaring besef ik dat dit precies is waar ik naar snak. Rust in mijzelf en verstilling. En dat is precies wat ik gespiegeld kreeg vanuit oeroude rituelen.

Compleet Zen ben ik teruggereden naar huis door een prachtig landschap en eenmaal thuis tevreden onder een dekentje gekropen met een blije glimlach en in volledige ontspanning. En wat het mooiste is? Het gevoel werkt door.

Deze verrassende spiegel met een paard..

Dankjewel Faja  ❤️

Een prachtige levensles BIJ de Bieb..

Het is september wanneer ik na een periode van invalwerk een contract krijg Bij de Bieb, met daarbij ook de taak als vrijwilligerscoördinator van de vestiging in Zutphen. Een nieuwe taak en uitdaging die ik vol verwachting aan ga. Eerst aarzelend, maar per week met steeds meer overgave. Een scala aan vrijwilligers, elk met hun eigen verhaal en geschiedenis. Week na week leer ik meer. Zo ook over Emre, nu nog woonachtig in het AZC in Zutphen. Op zeker moment kom ik met hem in gesprek en hij vertelt me zijn verhaal. Ik ben diep onder de indruk en betrap mijzelf op heel andere ideeën en aannames die ik -onbewust- eerder had. Ik zie de interactie met collega’s, zijn verhalen zijn beeldend. Mijn respect voor hem groeit met elk gesprek. Zijn inzet, kennis en motivatie is indrukwekkend, maar vooral zijn empathie en open blik op de wereld om hem heen maakt mij stil.

Hij is gemotiveerd, dankbaar en blij, voelt zich na twee jaar thuis in Nederland. Deze week neemt hij afscheid als vrijwilliger omdat hij een Master Staats- en Bestuursrecht gaat volgen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij heeft het vooruitzicht op woonruimte maar wanneer en waar is nog niet bekend. Dus is hij in contact met Takecarebnb die bemiddelt tussen gastgezinnen en een tijdelijk thuis voor een vluchteling zoals Emre. Binnenkort heeft hij een gesprek met een meneer van Iranese afkomst die als statushouder een woning heeft en andere vluchtelingen wil helpen met woonruimte. Een mooi voorbeeld van er voor elkaar zijn. Voor Emre is een bed en ruimte en rust om te studeren alles wat telt, hij is blij en dankbaar daarvoor.

Dat is precies wat me raakt. Met zijn geschiedenis, zijn verhaal, zijn ervaringen, zó puur en ongekunsteld blij zijn met zijn kansen. Die kansen heeft hij overigens zelf gecreëerd door alle mogelijkheden om de taal te leren met beide handen aan te grijpen. Ook bij de Bieb in Zutphen had hij een taalmaatje. Zo zijn er  mooie vriendschappen ontstaan. Hoezeer Emre gezien en gewaardeerd wordt is wel duidelijk bij zijn afscheid van de collega’s bij de Bieb. Een jonge man vol plannen, zich zó ontzettend thuisvoelend in dit gastland, voor hem zijn nieuwe thuisland. Hij voelt zichzelf een échte Zutphenees, zo zegt hij. Een collega antwoordt dat je in Zutphen een Zutphenees bent wanneer je er geboren bent. Wanneer je er later komt wonen ben je een Zutphenaar. Een leuk taalweetje. Zoals ook het woord vluchteling eigenlijk niet meer van toepassing is op Emre. 

Want Emre antwoordt met een stralende lach. “Ik ben hier opnieuw geboren, dus ik ben een Zutphenees”.  Zijn afscheid en tot zeker ziens worden omlijst met mooie welgemeende woorden, ontroering, warme omhelzingen en alle goeds voor een stralende toekomst. 

En ik? Ik koester een prachtige levensles van een heel mooi mens, eentje om in te lijsten, dankjewel Emre!  

Soms kom je iemand niet zomaar tegen…

Het is iets meer dan negen jaar geleden dat ik na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven in contact kwam met een naamgenote. Iemand die ik tot op heden nog nooit in levende lijve heb ontmoet maar met wie ik een enorme verbondenheid voel. Onze levens verschillen maar we hebben, zo hebben we inmiddels ontdekt, heel veel paralellen. Paralellen als levenspartner van een grote liefde, het verliezen daarvan, en parallellen als moeder. Zij is inmiddels ook oma, ik nog niet. 

We kennen elkaar verder niet maar hebben via berichtjes wel het één en ander gedeeld, wat het gevoel van verbondenheid alleen maar verder versterkt. Het deed me vanavond denken aan het fenomeen van een penvriendin uit de tijd ver voordat social media bestond. Schrijven met een onbekend iemand die voelt als een vriendin, iets dat zover weg lijkt maar, wanneer ik mijn kinderen spreek, online ook nu nog heel normaal is. Hoe dan ook voelt het contact met haar als heel dierbaar en vertrouwd, iets om te koesteren.

Wanneer ik het vertel aan anderen krijg ik vaker een niet-begrijpende dan begrijpende blik. De meeste mensen vinden het raar. Mijn jongste zoon vindt het inmiddels heel normaal wanneer ik over haar vertel, voor hem is zij een dierbare bekende in mijn leven. En dat is precies waar het om gaat. Je ontmoet iemand, in dit geval digitaal, en er is per direct een klik, een voorzichtig begin van een verbinding die niet voorbij gaat, hoezeer onze levens ook verschillen. Het gaat namelijk niet om de verschillen maar over dat wat je samen deelt, of dat wat voelt als gedeeld, en dat is zo ontzettend waardevol en dierbaar.

Een draadje op afstand maar oh zo sterk. Een dierbaar draadje ook, sterk, met gedeeld verdriet, gemis maar ook met gedeelde vreugde en trots over dat wat ons bindt. Liefde voor onze grote liefde, liefde voor onze kinderen, liefde voor het leven en de oeverloze kracht dat steeds weer voluit aan te gaan. Ik prijs me rijk met deze bijzondere ontmoeting en voel het als een cadeautje op zielsniveau voor altijd, al ontmoeten we elkaar wellicht nooit in levende lijve.

Soms kom je iemand niet zomaar tegen..